اشعار اهل بیت

عمامه بر میدارم از سر , حرف دارم
هر جا بیاید نام مادر حرف دارم
هر چه می آید بر سر ما از سقیفه ست
از غربت بسیار حیدر حرف دارم

واژه ها با بردن نامت غزلخوان میشوند
اوج می گیرند , مثل ماه تابان میشوند

عالمی جسمند و محتاج کلام دلکشت
تو اگر لب تر کنی این جسم ها جان میشوند

کریم زاده نگاهی بر این گدا انداز,

نظر به سمت گرفتار بینوا انداز,

 میان سیل تباهی اسیر و وا ماندم,

زخادمان سرایت ببین که جا ماندم,

عاشق در ابتدا که سخن ساز می کند
با یاد دوست حرف خود آغاز می کند

دل می برد ز جمع کثیری به آه خود
دردِ دلِ شکسته چو ابراز می کند

شب عروسی تان آسمان مصفا شد
زمین پر از برکات خدای اعلی شد
شب فرارغم و ماندن خوشی ها شد
میان عرش خدا بزم شور برپا شد

فضایِ شهر مدینه دوباره عرفانیست
نماز پنجره هایش چه قدر روحانیست!

مگر چه عید بزرگی رسیده که امشب!
در آسمان و فلک جشن نور افشانیست

در کنج آشیانه , تنها کبوتری بود
در دل به یاد داغِ , گل های پرپری بود

بال و پرش شکسته , از کینه های صیاد
خود منتظر که گردد , از بند غصه آزاد

روزدن خوب است وقتی دست رد درکار نیست
مرگ بر هر عاشقی که عاشق اصرار نیست

خواب خوش کردن حرامش میشود تا به ابد
هرکسی پشت درت تا به سحر بیدار نیست

عابر دم عبور اگر غصه می‎خورد
از غربتش میان گذر غصه می‎خورد

دیگر کسی به خیمه‎ی او سر نمی‎زند
می‎ایستد خودش دم در غصه می‎خورد

عاقبت روزی ذبیح ذوالفقارت می شوم

یا شکارم می کنی یا خود شکارت می شوم

 افضل الاوقات من وقت به یادت بودن است

لحظه ای که واقعا دلْ بی قرارت می شوم

ما کجا؟ مونس تنهایی دلدار شدن
سال‎ها انس گرفتیم به سر بار شدن

کم‎کم از چشم می‎افتند ز تو بی‎خبران
آخر غفلت ما چیست به جز خوار شدن

دستش همیشه باز و خداوند جود , بود

روی لب ملک ز ثنایش سرود , بود

تنها دلیل خلقت هر آنچه بود , بود

عرش خدای عزوجل را عمود , بود