اشعار شهادت حضرت علی اصغر

تا طفلی می گه آب گریه‌م میگیره

من از اسم رباب گریه‌م می‌گیره

همیشه وقتی «بابا آب داد»و

میخونم تو کتاب گریه‌م میگیره

دو قدم رفته و, می خواست پدر, برگردد

سرِ گهواره به آغوش پسر برگردد

شوق دیدار پسر می کشدش از میدان

ظاهرا از سرِ تکلیف, نظر برگردد

به رویصورت طفل آفتاب می ریزد

خدا بهچهره ی ماه اش نقاب می ریزد

به چشمهای کسی هجر قطره ی آبی

اگرفشار بیارد سراب می ریزد

ربابپیش خودش فکر می کند حتما

عمو بهکام علی قطره آب می ریزد

کنارعلقمه شمر لعین می خندد

ز چشمهای گلی تا که خواب می ریزد

لباسرزم ندارد ولی بلند شود

به قلبلشگر دشمن عذاب می ریزد

رسیدهاست زمان نبرد و بین دل

عروسفاطمه هی اضطراب  می ریزد

خدا بهخیر کند دست تیر,حلق علی

میانمعرکه از گل گلاب می ریزد

حسینروی سرش می زند و می گرید

به کامحرمله گویی شراب می ریزد

میانخنده ی انذار با عبای خودش

پدر بهروی عزیزش حجاب می ریزد

به سمتخیمه پدر می رود و می آید

چقدرغصه به روی رباب می ریزد

علی حسنی

 

 

 

 

 

از شوق یاری ام دل از دست داده ای

تا آفتاب عصر خودت را کشانده ای

شرمنده ام …فرات پر آب است و تو عزیز

مانند ماهیان به تلظی فتاده ای 

یک پر, دو پر , نه ! سهم تو تیرسه پر شده

سهم تو از بقیه کمی بیشتر شده 

تیری که از سه جای گلویش دریده است

بیرون کشیدنش چقدر دردسر شده 

صدای گریه اش بند آمده فکری به حالش کن
اگر دادی به بابایش دهند دیگر حلالش کن

از چه چنین تو در تب و تابی ؟ , علی بخواب
این ناله نیست مال بی آبی , علی بخواب

صدای گریه اش بند آمده فکری به حالش کن
اگر دادی به بابایش دهند دیگر حلالش کن

لالا بر آنکه خواب ندارد چه فایده
ماندن بر آنکه تاب ندارد چه فایده

طفل نخورده آب کمی در حرم بخواب

لالا گلم , عزیز دلم , اصغرم بخواب

شرمنده ام که شیر ندارم …به سینه ام

ناخن مکش تو خاک مکن بر سرم بخواب

حالا که راهِ آب دگر وا نمیشود

حالا که چاره ای به تو پیدا نمیشود

حالا که مشکِ ساقی لب تشنه پاره شد

بین دو نهر قطره مُهَیّا نمیشود

 

آن کودکی که در دلمیدان امان نداشت

تاب گلوی خشک وراآسمان نداشت

می خواست یک کلامبگوید که تشنه ام

اما هزار حیف که طفلیزبان نداشت