امام حسین ع

دوباره مطلع شعرم شده امام حسین
شروع شد غزلم باز هم بنام حسین

غلام خانه ارباب ما ابالفضل است
منم غلام ابالفضل منم غلام حسین

از من گرفته طاقت و صبر و قرار, لب
شهر مدینه منتظر انفجار , لب

پا بر زمین گذاشت , نبی سجده اش گرفت
یعنی که زعفران دهن است و انار لب

شوری میان این دل دیوانه پا گرفت
بیچاره ای به لطف تو نان و نوا گرفتد
من عاقبت بخیر شدم , عاقبت بخیر
در گاهواره بودم و چشمت مرا گرفت

بی دلم بی بهانه می خوانم
غزلی عامیانه می خوانم

آن قدر از خودم رها شده ام
از خودم یک ترانه می خوانم

اَبرَم و بارِشِ بی پروایَم
موجم و همسفر دریایم

مثل خورشیدِ کویری خشکم
مثل مهتابِ شبِ صحرایم

حتى اگر نبخشد, این چشم تر می ارزد

این دور هم نشینى وقت سحر می ارزد

جاى گدا نشستن در خانه ى کرم نیست

هروقت می نشیند در پشت در می ارزد

بیبی مرا ز خانه ی خود رد نمیکند

درحق این غلام بدش بد نمیکند(۱)

بیبی مرا برای خودش پروریده است

بیبی مرا برای حسینش خریده است

گرچه یکی یکی و جدا می برندمان

شکر خدا به کرببلا می برندمان

ماه محرم است و زمان غرق ماتم است

باز این چه شورش است و کجا می برندمان؟

زحمتی دارم برایت ای فلک جان حسین

می شود روزی اشکم را ز بارانت دهی؟

محمدمهدی عبدالهی

ش