حضرت ولیععصر

هر چند که ما را نوشتند از گداها

اصلاً نمی آید گدا بودن به ماها

ما روسیاهان ارزش خاصی نداریم

ماها کجا و نوکری دلرباها؟!

چگونه سرکنم بدون عشق صبح و شام را؟!

چه علتی بیاورم ندیدن مدام را؟

شلوغ شد دل من از برو بیای هر کسی

ولی دوباره یاد تو شکست ازدحام را

از سر هم نفسی با دو نفس آلوده

گشتم آغشته ی عصیان و سپس آلوده

مرغ باغ ملکوتم که به مرداب گناه

پر و بالم شده چون بال مگس آلوده

من غریبم , و یار می خواهم

بی قرارم, قرار می خواهم

در دهانم دروغ و صد نیرنگ

ذکر لیل و نهار می خواهم

قطره ای عاشق دریاست …. اگر بگذارند …

نوکری عاشق مولاست …. اگر بگذارند …

صبح در حال مناجات , و شب سینه زنی

زندگی …آه … چه زیباست …. اگر بگذارند …

خیز و خود را بکن آماده که او می آید

منشین و بشو استاده که او می آید

بشنو از دور صدای قدمش را حس کن

نظر افکن همه بر جاده که او می آید

منتظر باش که گلبانگ ندایش شنوی

مرد میدان شو و آزاده که او می آید

عطر پیـراهن او میرسدم از هر جا

مژده ای عاشق دلداده که او می آید

می رسد از همه جا رایحه ناب ظهور

دور گـردون خبرم داده که او می آید

دل گواهی بدهد رؤیت او نزدیک است

زانکه این بر دلم افتاده که او می آید

باید آماده شوی تا که کنی استقبال

باید آغوش تو بگشاده که او می آید

شاعر : احمدی فر (با تخلص مبشّر)

 

آقــــا چـراسهـم دلـم شد بیــقـــــراری

آخــر بگو تاکـی بود چــشم انتظاری

قـلــبخـــزانی مـانـده از دنیــا برایــم

از بـس کـریمیمی کنی مـا را بهـاری

این گریه ها برای تو دریا نمیشود

چشمی برای دیدنتان وا نمیشود

حالا میان این همه و آشوب و واهمه

قلبی برای عشق تو پیدا نمیشود

گرچه پیشاز خواهش سائل عنایت می کند
گوشهچشمی هم کند آقا, کفایت می کند

اینگدا چیزی به غیر از اشک تقدیمش نکرد

شاهامّا باز لطفِ بی نهایت می کند

 

عاشقیدردسری بود نمیدانستیم
حاصلش خون جگری بود نمیدانستیم
پرگرفتیم ولی باز به دام افتادیم
شرط , بی بال و پری بود نمیدانستیم

آسمان از تو خبر داشت ولی ما از تو
سهممان بی خبری بود نمیدانستیم

آب و جاروی در خانه ما شاهد بود
از تو بر ما گذری بود نمیدانستیم

اینهمه چشم به راهی نگرانم کرده
عاشقی دردسری بود نمیدانستیم

 

 

 

 

بی تو در زندگیم رنگ خدا نیست که نیست

بین عشّاق چو من بی سر و پا نیست که نیست

با غم دوری تو سوخته و ساخته ام

اثری از چه در این سوز و نوا نیست که نیست

آقا چقدر قدم قدم می آیی؟
با ثانیه ها رقم رقم می آیی
تکرار مکررات شاعر این است
آهسته تر از اشک قلم می آیی
نه… جوهر من تمام شد یعنی من