زده در وقت سحر یاد رفیقان به سرم
شب قدری چه قَدَر ریخته مهمان سر من
رحمت واسعه اش از همه سو میریزد
می روم تا بچکد حضرت باران به سرم
شعر شب قدر
سکوت می وزد و بادها پریشانند
و در به در همه در کوچه های بارانند
شب است و تشنگی نخل ها نمی خوابند
یتیم های خدا هم گرسنۀ نانند
امشب همه بر سوزش تن گریه کردند
امشب همه با آه زینب گریه کردند
زینب تو باید زخم چون مادر ببینی
باچادر زهرا سر حیدر ببینی
دیگر برایم دلخوشی معنا ندارد
وقتی تو را بابای من دنیا ندارد
رفتی یتیم بی قرار شهر کوفه
حس کرد تازه طفلکی بابا ندارد
شکسته بالی و با دخترت سخن گفتی
کمی ز غربت خود را برای من گفتی
چقدر طعنه شنیدی چقدر دم نزدی
چقدر حرف خدا را به مرد و زن گفتی
در این شب احیا فقط وردم همین است
ذکر امیرالمومنین حصن حصین است
دیگر نمی آید ز کوفه آن اذانش
امشب عزای مرتضی مولای دین است
افتاده بین بستری آتش گرفته
باآتش غم حیدری آتش گرفته
بعد از علی دانست تنها چاه کوفه
رازقدیمی پری آتش گرفته
بابا اتاق پر شده از بوی مادرم
وقتش رسیده پر بکشی سوی مادر
دیگر خجل نباش تو از روی مادرم
فرقت شده شبیه به پهلوی مادرم
دیشب فلک دیدی چه خاکی بر سرم کرد
یک بار دیگر رخت ماتم در برم کرد
دیشب که اشهد گفتنت ذکر لبت بود
امن یجیب ورد لبان زینبت بود
سخنان حضرت امیرالمومنین به حضرت زینب (س)
زینب کنارلاله ی پرپر صبور باش
در داغبال های کبوتر صبور باش
من می رومشبانه , غریبانه دخترم
بر سوزاین غریبی حیدر صبور باش
در شب بهت چشم عرش خدا
پدریمهمان دختر بود
مثل هر شب دوباره نان و نمک
وقتافطار سهم حیدر بود
صبرم تمام شد کفنم را بیاورید
رخت رهایی از بدنم را بیاورید
روحم میان این قفس تنگ خسته است
ازعرش نور پیرهنم را بیاورید