علیرضا عنصری

گره افتاده اگر زلف گدا بر زلفش
كار داريم همه با گره در زلفش

هر كه با هر چه سياهى ست به پيشش ببريد
مى تراشد ز دل كفر پيمبر زلفش

از فقیران غیر ناله انتظارى نیست که
در خزان ما به جز گریه بهارى نیست که

دامن اهل کرم دارد گدا را میبرد
جذبه از معشوق ما باشد هوارى نیست که

وقت عاشق شدنم عقل سرم را ببرید
میل پروازم اگر بود , پرم را ببرید

آمده پشت در خیمه که جان بستاند
مرکب و تیغ چه سود است سرم را ببرید

درد پـهـلـو خـوب … نـه بدتر شده این روزها

چـهـره ی زهـرا چـه درد آور شده این روزها

از سـر و وضـع پـریـشـان عـلـی فـهمیده اند

خـانـه ی وی بی سر و همسر شده این روزها

به نام کریمان و جانانه ها
مزین شده سر در خانه ها

غم تو به روی دلم سر گذاشت
که سر می گذارم به میخانه ها

خـانِـدان مـــرتـــضـــی تـاب و قرار عالمَند

آشنایان عــــــلـــــی بـا خـاک مولا تواَمند

آن کـسانـی کـه بـه دنـیا غصه ی مولا خورند

لحظه ی موت و حیات و بعد از آنهم بی غمَند

زلف خوش بوی تو بر هم چقَدَر پیچیده

چشم و ابروی تو بر هم به نظر پیچیده

“بر سرت شانه زدی یا که عمودت زده اند”

سر تو پهن شده شانه به سر پیچیده

گشته ام عمری ببینم از کجا عاشق شدم

دیدم از روز ازل در کربلا عاشق شدم

عشق بین ما دو تا هرگز ندارد انتها

تو مرا عاشق شدی  من تو را عاشق شدم

دو چشم خیس به راه نگار دارم من

همیشه گریه بر این شوره زار دارم من

هوار عاشقی ام را شنید گوش فلک

طریق عاشقیِ آشکار دارم من

دلم گرفته از این جمعه های تکراری

از این همه دلِ بی غم , هوای تکراری  

میان این همه تکرار فکر یک روزم …

خودت بگو آقا … پس کجای تکراری ؟  

برای مثل منی خاک پای تو کافیست

برای مرده ی عشقت صدای تو کافیست  

برای اینکه بفهند تو کیستی آقا

نظر به حال و هوای گدای تو کافیست  

آسمان ها دامن تو , ابر ها پَر پَر تو

خاک و افلاک همه منّت کشِ قَنبر تو

مثل جبریل امین در صف خیرات توام

تا به ماهم برسد یک رطبی از در تو