بعد روز دهم به هر مجلس
راوی و روضه خوان شدی بانو
من چه گویم؟ که در کلام حسین
“بهترینِ زنان” شدی بانو
داود رحیمی
نور چشم رضایی آقا جان
من خودم را گدات می دانم
“یا جوادالائمه ادرکنی”
پای باب الجواد می خوانم
نهمین نوح رسیده است شود سرور شهر
با همین عمر کمش سایه شود بر سر شهر
نهمین نور دمیده است زمین بی تاب است
پسر حضرت ارباب خودش ارباب است
آمدم آب به خیمه برسانم که نشد
چقدر غصه و غم خوردم از این غم که نشد!
تیرِنامرد اگر یاور مشکم می شد …
می شد این آب شود چشمه ی زمزم که نشد
از کوفه سلاح و سنگ و تیر آوردند
یک بغض نهفته از غدیر آوردند
دیدند کسی دور و برش نیست, زدند
آقای مرا غریب گیر آوردند
داود رحیمی
دیگر علی ز بستر خود پا نمی شود
زخمِ سرِ شکسته مداوا نمی شود
دربی که تا کنون به کسی “نه” نگفته بود
این چند روز روی کسی وا نمی شود
پروازماندهید که بی بال و پر شدیم
یک عمردر هوای شمادر به در شدیم
کالیمو خشک و زرد, خدا را چه دیده ای؟
شایدبه لطفِ یک نفست بارور شدیم!
حیدرامشب دوباره بابا شد
طفلی آمد و زود آقا شد
مادریبا ادب پسر آورد
خوش به حال دل گداها شد
شاعر نشسته است غزل دست و پا کند
مفعول و فاعلات و فعل دست و پا کند
باید برای قافیه “ال” دست و پا کند
شعری برای « بانوی تل » دست و پا کند
زینب عفیفه ایست کزین بهترش نبود
روح حماسهبود و کم از مادرش نبود
در مجلسیزید چه مردانه حرف زد
جز لافتیدگر صفتی در خورش نبود
از ابتداکه عالم امکان درست شد
لوح وقلم, ستاره و کیهان درست شد …
غیر ازخدا, علی و پیمبر کسی نبود
از نورمرتضی گل انسان درست شد
ای اهل جهان همه مرا بشناسید
زین پس همتان “نقی” صدایم بزنید
این نام جهانی شده شُکْرالِلّه
تاکور شود هرآنکه نتواند دید
داود رحیمی