این چهل روز عدو سنگ به ما زد بد زد
هر که آمد غم من دید مرا زد بد زد
شد چهل روز نه،انگار چهل سال گذشت
غمت آتش به دل ارض و سما زد بد زد
شعر اربعین
دیوانه و مستیم تماشا داریم
در سینه خویش حب مولا داریم
بستند اگر مسیر حج را غم نیست
ما صاحب ایوان طلا را داریم
بارِ دگر به کرب و بلا پا گذاشتم
داغی دگر بر این دلِ دریا گذاشتم
چِهل روز پیش بود که روی همین زمین
خود را کنارِ پیکرِ تو جا گذاشتم
منت خدای را که بصیر است و هم علیم
منت خدای را که خبیر است و هم حکیم
از روز اولم به نجف آشنا نمود
گفتا قدم گذار در این راه مستقیم
بین این بیراهه، راه چاره را پس داده اند
جای بالش، سنگ های خاره را پس داده اند
من تک و تنها سرت را پس گرفتم از همه
سرشکسته ماه این سیّاره را پس داده اند
بی لیاقت بودم و شور و نوا قسمت نشد
اربعین آمد وَلیکن کربلا قسمت نشد
علّتش را جستجو کردم میان قلبِ خود
روسیاهی ام سبب شد که عطا قسمت نشد
دوش من را سخت پیر می کشان در بر گرفت
جان من را آن نگار جاودان در بر گرفت
پر شکسته تر ز من دیگر در این عالم ندید
طایر این آشیان را همچو جان در بر گرفت
سَرو رفتم از کنارت؛ قدکمان برگشته‌ام
سبز از باغت سفر کردم؛ خزان برگشته‌ام
راهِ پروازم به دستِ ریسمانی بسته شد
با پَرِ زخمی به بامِ آسمان برگشته‌ام
اربعین است و ببین که پر شکسته آمدم
ساقی اشکم..ولی ساغر شکسته آمدم
از رقیّه دخترت پرسش نکن سالارِ عشق
خوب می دانی که من هم سرشکسته آمدم
اربعین است و فراقِ لاله ها
سینه ی ما و هزاران ناله ها
آمده جابر به دشتِ کربلا
شوقِ دیدارِ حسینِ سر جدا
بنده ات آمد اعتراف کند
دل خود را دوباره صاف کند
بودم عمری اسیر و سرگردان
دست من را بگیر و برگردان
من رسیدم از سفر اما حسین
داغ دیدم هر گذر اما حسین
ریخت از من بال و پر اما حسین
مجلس مى بیشتر اما حسین