شعر ولادت امام زمان (عج)

هنگامه عید خواهد آمد

بر شیعه نوید خواهد آمد

کوتاهی پنجشنبه شب ها !

فردای رشید خواهد آمد

تو واقعیت محرابی و مصلایی

دلیل داشته که بین ناکجا هایی

مسیر قبله به ابروت می خورد پیوند

همینکه بین نمازت به سجده می آیی

روبه گندم‌زارها می‌آیی ای مولای گندمگون
آیه‌ی صلحند چشمان شما ـ «والتین والزیتون»

ابروانت خط نستعلیق خطاطی زبردستند
آخرین بیت از غزل‌هایی خیال انگیز و یکدستند

 ای یارجمکرانی من, یبن فاطمه

 ای عشق جاودانی من, یبن فاطمه

 خون مرا به پای فراقت نوشته اند

 ای قاتل جوانی من! یبن فاطمه

بال زدیم و به آسمان نرسیدیم

تا به افق های بیکران نرسیدیم

در خم یک کوچه جا زدیم دوباره

مثل همیشه به کاروان نرسیدیم

وقتی تو از سفر برسی عید می‌شود

دنیا دوباره صاحب خورشید می‌شود

چشمان روشنت که طلوعی دوباره کرد

دلها پر از تجلّی توحید می‌شود

دل دل  نکن که می رسد ازدلبرم خبر

شام فراق می رود و می شود سحر

چیزی نمانده تا برسد منجیِّ بشر

چیزی نمانده گلشن زهرا دهد ثمر

عید وصال آمده و لحظه ی ظفر

حرفهایی خدایی آوردم

 بیتهایی طلایی آوردم

حرف من نیست حرف خورشید است

سخن از عید نور و امِّید اس

آماده می شوم غزلی را بنا کنم

در شور عشق , قافیه ای دست و پاکنم

باز از شرابِ دوست شدم مست وبیقرار

باید که پیر میکده ها را صدا کنم

سیــد وقـت ولادت بـه نیمـه شعبــان          

یـگـانــه مـنـجـی دنـیـا بیـا امـام زمـان

ظهـور کـن , رخ زیبـای خود نشـان بده           

بگـو چگـونـه بگیـرم ز چهـره تو نشـان

عریضه های مرا دست چاه ها دادند

همان دغل صفتان که قبیله ی بادند

تو در فراق خودت می نشینی و آنها

تمام مردم ده را به قم فرستادند

با این گناهانی که از ما می زند سر

دارم یقین روی تو را دیدن محال است

بر فرض گیرم چهره ات را هم ببینم

یار تو بودن بی گمان خواب و خیال است