لب نگار که باشد رطبحرام بود
زمان واجبمان مستحب حرامبود
فقیه نیستم اما به تجربهدیدم
بدون عشق مناجات شب حرامبود
اشعار ویژه (پیشنهادی)
من با لباس مشکی تان خو گرفته ام
از طینت پلید خودم رو گرفته ام
با قایق شکسته ی اشک دو دیده ام
برساحل عزای تو پهلو گرفته ام
تا طفلی می گه آب گریه‌م میگیره
من از اسم رباب گریه‌م میگیره
همیشه وقتی «بابا آب داد»و
میخونم تو کتاب گریه‌م میگیره
سمت نوکریش را که به هرکس ندهند
پر طاووس قشنگ است به کرکس ندهند
پخته ی عشق بشو تا که به اوجت ببرند
که در این میکده پیمانه به نارس ندهند
سنگینی زنجیر اذیت میکند من را
این تن ندارد طاقت فولاد و آهن را
خاصیت زنجیرهای شامیان اینست
با حلقه هایش میکند کج شکل گردن را
پنجه ی هجر گریبان مرا می خواهد
غُصه گیسوی پریشانِ مرا می خواهد
هجمه ی باد خزان است تبر آورده
همه گل های گلستانِ مرا می خواهد
در آفتاب نباشی رُباب حداقل
نمی خورد به لبت آفتاب حداقل
دو روزی است که نانی نخورده ای اصلاً
کمی بزن لب خود را به آب حداقل
خواستم عشق را نظاره کنم
چشم‌ها را پر از ستاره کنم
خواستم تا که از شب شعرم
قطعه‌ای نذر جشنواره کنم
تویی که ساغر چشمت رقیب می طلبد
سرودن از نفست عطر سیب می طلبد
مسیح آمده از تو صلیب می طلبد
بده سبو , بده باده , عجیب می طلبد
خونِ خوبان همه فدایِ حسیـــــــن
جان به قربانِ بچه های حسیــــــن
خوش به احوالِ هفت پشتِ کسی
که شده نوکر و گدای حسیـــــــــن