شیخ الائمه ع

میخواهـَم امشَب رُک بگویَم دَردهـا را
پَس خوش نَدارَم دیدنِ نامَردهـا را

هـَرڪَس ڪہ با نامِ عَلی خوش گَشتہ حالَش
شیرِحَلالِ مادَرَش باشَد حَلالَش

“مِی” دَر رَگِ ما دائماً جاریست ساقی
این مَستیِ ما عینِ هـُشیاریست ساقی

شِش بار پُر ڪَردَم سَبویِ هـَستی ام را
ڪَردَہ ست ڪامل نامِ صادق مَستی ام را

شُڪرِ خُدا نامِ عَلی ذڪرِ لَبِ ماست
شُڪرِ خُدا صادق رئیسِ مَذهـَبِ ماست

هـَرچَند بینِ روضہ هـامان او غَریب است
امّا مُرورِ حِڪمَتِ این غَم عَجیب است

بُگذار راحَت تَر بگویَم اوجِ غَم را
خاڪی شُدہ شعرَم بسوزان دَفتَرَم را

دَر “شَهـرِ دِل” جُز سُوختَن دَروازہ ای نیست
آتَش بہ دَربِ خانہ چیزِ تازہ ای نیست

بال و پَرَش میسوزَد اَز جور زَمانه
پایِ عَلے هـَرڪَس بِمانَد صادِقانه

هـی باز شُد روضہ هـمین ڪہ مَردِ خَسته
دَرڪوچہ هـا گَرداندہ شُد با دَستِ بَسته

اِمشَب دلَم هـِی میرَوَد دَر ڪویِ زَهـرا
اَز بَس ڪہ دارَد داغِ صادِق بویِ زَهـرا

مِهـمان ڪہ نَه! یڪ روضہ ی ناخواندہ دارَم
اَز فاطمیّہ یڪ شَبِ جاماندہ دارَم

شایَد خودَش میخواستہ ڪہ روضہ هـایَش
باشَد فَدایِ مادَرَش ! جانَم فدایَش

میخواست بَر رویِ سَرِ ما گُل بپاشَد
رَمزِ گُریزِ روضہ سَمتِ ڪوچہ باشَد

اَز روضہ ی مادَر اَگَرچہ سَهـم بُرده
شُڪرِخُدا شُڪرِخُدا سیلی نَخُوردهـ…!

محسن کاویانی