عاشق آن است که سامان نپذیرد هرگز

عاشق آن است که سامان نپذیرد هرگز

یعنی از دوست به جز جان نپذیرد هرگز

با کلیمان در میکده هرکس که نشست

در دلش زاده ی عمران نپذیرد هرگز

وصل وقتیست میسر که ببینی هجران

عاشقی نیست که هجران نپذیرد هرگز

دارم از تیغ شما زخم عزیزی بر دل

زخمی عشق تو تاوان نپذیرد هرگز

سر هر سفره نرفتیم که نانی بخوریم

نان خور تو زکسی نان نپذیرد هرگز

*میگریزیم زجایی که دوا می آید*

نه . که بیمار تو درمان نپذیرد هرگز

باید از ذوق پر و بال خودم را بزنم

که وبال است. وَ . جانان نپذیرد هرگز

من و اهلم همه در حلقه ی مستان توایم

که جز این حلقه سلیمان نپذیرد هرگز

تا خدا هست و تو هستی و دلم . میخوانم

سگ دربار حسین ابن علی (ع) میمانم

*استاد محمد سهرابی*

سید علی رکن الدین