پناه شاه

به عرش و فرش در عالم مه شبانه یکی است

خدا یکی و قمر هم به هر زمانه یکی است

به درب خانه ارباب رفتم و سقا

گشود درب به رویم بیا که خانه یکی است

دو گنبد و دو حرم دو ضریح و گلدسته

دوتاست مرقد زیبا و آشیانه یکی است

در آستان حرم قبله همه مولاست

پناه شاه و رعیّت در آستانه یکی است

کریم بین گدایان که فرق نگذارد

نصیب عارف و عامی از این خزانه یکی است

میان آن همه یل در سپاه ثارالله

کسی که داشت علم را به روی شانه یکی است

به معرکه زد و بر دوش مشک آبش بود

چو ماه راهیِ دریای بیکرانه یکی است

صدای نعره یا نفس در فضا پیچید

رجز که گشت پر احساس با ترانه یکی است

نخورد آب و شریعه به زیر پایش بود

قسم به عشق، که در معرفت یگانه یکی است

طواف چشم و سر و دست و پیکرش کردند

در این کشاکش و آماجها بهانه یکی است

ز چله های کمان از میان نخلستان

هزار تیر روانه شد و نشانه یکی است

شبیه شیر که تنها و زخمی افتاده

میان تیر و خدنگهای ظالمانه یکی است

تنی که هر طرفش روی خاک افتاده

شبیه رشته تسبیح دانه دانه یکی است

در اوج هلهله و موج شادی اعدا

به سوگ یار نشسته در آن میانه یکی است

نبود ام بنین(س)،فاطمه(س) برش آمد

حضور فاطمه(س) با حس مادرانه یکی است

اسماعیل روستائی