گُلی که رفته ای اما گلاب برگشتی

گُلی که رفته ای اما گلاب برگشتی
چو آب رفته ای و چون شراب برگشتی

پُر از سؤال به میدان قدم گذاشتی و
ز سُم ِ اسب گرفتی جواب, برگشتی

روان شده بدنت بین ِ دست هایِ عمو
بلند کردمت اما چو آب برگشتی

ستاره یِ حرمم بوده ای تو تا دیشب
قَدَت کشیده شد و ماهتاب برگشتی

به هم تنیده و پیچیده گشته پیکر ِ تو
شبیه موت, پُر از پیچ و تاب, برگشتی

چه آمده سرت از چشمْ زخم ِ این لشگر
چرا ز معرکه‌ات بی نقاب برگشتی؟!

به روی خاکِ بیابان که جای خواب نبود
رسیده ایم به خیمه, بخواب, برگشتی

شاعر:محمد رسولی