شعر مناجات با امام حسین(ع)

آدمی بندگی اش هست قشنگ
بنده شرمندگی اش هست قشنگ

هرکس از مرگ ندارد پروا
چه قدر زندگی اش هست قشنگ

مرغ دلهای هوا خواه حسین
بال و پر کندگی اش هست قشنگ

جان, پریشان شدنش هست عزیز
دل غم آکندگی اش هست قشنگ

دل من باز حسین باز حسین میخواهد
دل چه یکدندگی اش هست قشنگ

سربلندی که سرش پای تو است
چه سرافکندگی اش هست قشنگ

وقت تعریف قشنگی هایت
چشم, بارندگی اش هست قشنگ

دست و پا گم شده در دامن تو
که پناهندگی اش هست قشنگ

نمکت خورده خودش میداند
شیعه رزمندگی اش هست قشنگ

سینه زن زشتی اگر هم دارد
یار بخشندگی اش هست قشنگ

خانه ی قبر من و پای حسین
خاک, ارزندگی اش هست قشنگ

هرکس از غیر حسین خیر ندید
او چه قدر بندگی اش هست قشنگ

هرکس هر طور حسین میخواند
طرز خوانندگی اش هست قشنگ

وسط معرکه ای سرخ, حسین
سرخ و تابندگی اش هست قشنگ

این تن پاره که قربان خداست
پس پراکندگی اش هست قشنگ

لب زینب ز رگت داغ شد و
سبک گویندگی اش هست قشنگ

تو سرت باختی و من معجر
عشق, بازندگی اش هست قشنگ

ما راءیت چه کسی میخواند
هرکسی قدر حسین میداند

حسین دانش