نوحوا علی الحسین

تا که نشست بر سر دیـوار پرچـمت
سایه فکنـد بـر دل عشـــاق مـاتمت

آمد ندا ز عرش که: “نوحوا علی الحسین”
مقتـل نـزول کرد در آیـات مریمت

انس و ملک برای شما نوحه گر شدند
حتی خدا نشست به داغ معظمت

آدم ,خلیل ,نوح ,کلیم و مسیح و خضر
یک یک نشسته اند سر سفره غمت

من هم اگرچه غرق گناه و معاصی ام
امـا تو راه دادی ام از بـاب مرحمت

یک سـال آزگـار پی تـو دویـده ام
تـا که رسیده ام به حریم محــرمت

یک سـال آزگـار شب و روز سوختم
با روضه هـای مقتــل ابن مقرّمت

مقتل نوشته دور و بر تو شلوغ شد
کردند زیر پـا و عصــا نا منظـمت

مقتل نوشته بعدِ همه ساربان رسید
انگشت را برید به همــراه خاتمت

از گوشه ای صدای حزینی بلند شد :
مادر فدای زلف پریشان و درهمت

در زیر سمّ اسب تنت را چه کرده اند
با من بگو که پیرهنت را چه کرده اند

مصطفی هاشمی نسب