بنت الحیدر

از آن روزی که این زیبنده زینب نام می گیرد
فقط از چشـــم هایِ یک نفر الهــام می گیرد

به لبخندِ برادر می سِپارد اشــک هایش را
فقط پروانه در آغـوشِ گُــل آرام می گیرد

گلســـتانِ علی با او شــمیمِ دیگری دارد
شقایق دارد از چشمانِ لاله جام می گیرد

روایت می کند « الجارُ ثُمَّ الدّار » را باران
که چــترِ مهربانی بر سرِ ایتـــام می گیرد

دلِ خونِ حَسَن با خنده اش آرام خواهد شد
« کرامت » از کنـارِ نامِ او اکـرام می گیرد

یقین دارم کلیدِ کربلا در دست هایِ اوست
که در این راه زینب اختیــارِ تام می گیرد

نمازِ سرخِ عاشورا پس از هفتاد و دو رکعت
فقط با سجده هایِ سبزِ او فرجام می گیرد

گُلی که خنده هایش را ندیده دیده ی خورشید
حجاب از خارِ صحرا هم شباهنگـــام می گیرد

اگر روضه بخواند خیزران هم اشک می ریزد
اگر زینب بخواهد معجــزه انجــام می گیرد

شکوهش می کند خَم قامتِ گلدسته ها را هم
به زیرِ گـــامِ او ویرانــه استحکـــام می گیرد

خروشِ اشک هایش می کند خون قلبِ محمِل را
و از پیشانی اش شعــرِ حماســی وام می گیرد

چراغِ خطبه هایش ظلمِ شب را کور خواهد کرد
چنان که صبحِ صادق انتقام از شـــام می گیرد

خبر در امتدادِ چشـــم هایش می رسد از راه
می آید نـنگ را از دامـــنِ اســـلام می گیرد

 ابراهیم زمانی