زخمی ترین شقایق

زخمی ترین شقایق این بوستان منم
(با ناخن شکسته ز پا خار می‌کنم)

چندان شکسته‌ام که به هر جا نشسته‌ام
آدم خیال می‌کند آنجاست میهنم

با پیکری کبود هنوز ایستاده‌ام
یعنی حریف کعب‌نی و سنگ و آهنم

یک ماه دوری تو به من سالها گذشت
دیر آمدی چقدر عزیزم به دیدنم

خلخال و گوشوار و النگوم گم شدند
بعد از تو من به زخم و به تاول مزینم

آن گیسویی که شانه کشیدی به باد رفت
با شعله‌های خیمه‌ی تو سوخت خرمنم

گفتی عروس می‌شوم اما بعید شد
پاییزی است آتیه‌ی سبز و روشنم

من گم شدم مگر که تو پیدا کنی مرا
زجر آمد و نپرس ز از جای کندنم

با سر به خانه‌ی رقبا رفته‌ای چه کار
از زانوی یزید چه کم داشت دامنم

*مصرع داخل پرانتز با اندکی تغییر از جناب صائب تبریزی علیه الرحمه است

سیدمحمدحسین حسینی