کوله های خالی

بر دیده بارِ گریه کشیدن چه فایده!
طعم وصال را نچشیدن چه فایده!
پشت سر جنازه دویدن چه فایده!
خود را اسیر مرگ ندیدن چه فایده!

وقت عروج، بی پر و بالی من بد است
این کوله های پاره و خالی من بد است

کورم! عصاکِشَم شده هر کور دیگری
دنیا فریب داده مرا جور دیگری
سر در نیاوَرَد کسی از گور دیگری
ای قبر تنگ! آمده مامور دیگری

تا حکم شد که محکمه اش را بیاورید…
اسم علی و فاطمه اش را بیاورید

رب الکریم! درد گدا را چه می کنی؟
عبد فراری آمده، حالا چه می کنی؟
با آبروی ریختهء ما چه می کنی؟
باشد نبخش، با دل زهرا چه می کنی؟

تا دیگ رحمتت بزند در خرابه جوش…
مادر گرفته بار گناه مرا به دوش

رحمی به اشک صورت این رو سیاه کن
افتاده ام ز چشم همه، یک نگاه کن
فکری برای سائل بی سرپناه کن
یک شب مرا میان نجف سر به راه کن

هرچند بندهء تو گنهکار آمده
ما را بخر، علی سر بازار آمده

دیگر علی خودت کم ما را درست کن
این غصه های عالم ما را درست کن
حال غریب و درهم ما را درست کن
یک کربلا ببر، غم ما را درست کن

بالاسر جنازه ام از کربلا بخوان
از پیرهن که نیست و از بوریا بخوان

بالاسر حسین، به جانش که ریختند…
با چوب و سنگ روی دهانش که ریختند…
با نیزه ها به صوت اذانش که ریختند…
با چکمه روی قدّ کمانش که ریختند…

خواهر به مادرش که رسید التماس کرد
مادر رسید و شمر، پسر را خلاص کرد

رضا دین پرور