کوچه گرد شبِ این شهر پر آزارم من
تا سحر خواب ندارم من و … بیدارم من
کار دستم بده ! من را ز سرت وا نکنی
حَرَجی نیست مرا ، آدمِ بیکارم من
دو سه سر عایله دارم ، نکنی بیرونم
به علی اصغرت آقا که گرفتارم من
نزنی چوبِ حراجْ آخرِ سالی بر ما
برده ی نابلد آخر بازارم من
من به کار تو نمی آیم و جا پر کردم
قلم راکد در گوشه ی انبارم من
هر چه را ساختم آوار شده روی سرم
اثر تجربه های کمِ معمارم من
گردنی هم بکشم خاصیت سِنّم هست
ورنه آموخته ام ، بنده ی افسارم من
گوشه ی صحن تو قلاده ی من را بستند
که بفهمند جماعت ، سگ دربارم من
نخِ قنداقهْ کمک کرده نخوردیم زمین
وسط جاده ی پر چاله ی دشوارم من
آبرویم جلوی شهر نرفت او نگذاشت
به علی اصغرِ شش ماهه بدهکارم من
آبروی تو اگر رفت ، سر حرمله رفت
حرف بیچارگی توست ، عزادارم من
چادر پاره سر مادر اصغر بوده !
گله مند از همه مردم و انظارم من
سر شش ماهه کنار سرت آمد در طشت
جان ندادم ز همین فاجعه بی عارم من
مادرش سایه نرفته است پس از طفل رضیع
متنفر شده از سایه ی دیوارم من
علیرضا وفایی خیال