آمـــدم مــحــضــــر تـــو آقـــایـــم

آمـــدم مــحــضــــر تـــو آقـــایـــم

گوشـه ی سفــره ات بده جایـم

از درت رد نـکــن کــه تــنــهــایــم

گــر بــــرانــی دوبــاره مـی آیــم 

امشب از هـر چـه غـم شـدم آزاد

مـثــل بـاقــی ِ شیـعـیـانـم شـاد

جــشــن مـیــلاد تــو مـبـارک بــاد

مـن چــو مـجــنــوم و تـو لیـلایـم

نــذرت اربــاب جــان فـشــانم من

تـــا ابـــد بـــر درت بــمــانـم مـن

یـا حسـن یـا حسـن بخـوانم مـن

ســــر فــــرازم بــه دار دنـیــایــم

هـر زمانی کـه مـن بـر آشـفـتــم

نـامــت اربـــاب, روی لب گـفـتـم

بــاز از نــو دوبــاره بــشــکــفـتــم

زنــدگــی وقــف یـبــن طـاهـایـم

صـورتــت مثـل یک قـمــر گـشتـه

لیله ی بی کسی سحـر گشته

بــا وجــودت عـلـی پـــدر گـشتـه

ایـن هــم از حُسن شـاه زیبـایـم

بــر گــرفـتــه شــدی تــو از شبّـر

حُـسـن ِ تـو حـیــدری و پیـغـمـبـر

مـیــوه ی قـلـب حــضـــرت مــادر

دسـت مــن سـوی یبن زهـرایـم

خانـه ی مرتضـی پـر از نـور است

چشم بدخواه توحسن کور است

در سرش فتنه هـای ناجـور است         

نقـشـه ات را کـشـیــده مـولایـم

در سـرش فـتــنــه ی جـمـل دارد

فـــکــــر درگــیـــری و جــدل دارد

حــرف ! نـــه جــرأت عــمــل دارد

فـــکــــر ویرانـی اش به عقبـایـم

مــاجــرایـــت ســـر درازی هست

اشک را بـهــر دل نیـازی هسـت

حال اکنون, سوز و سازی هست

می گــذاری زبـــان , بـگـشـایـم

مــاجـرایــی کــه کــرد دلـگـیــرت

از هـمـان کـودکـی تــو را پـیــرت

کــرد از زنــدگــی تــو را سـیــرت

از غــم تــــو شـبــیــه دریـــایـــم

قـصـه ی کـوچــه هـای تـاریـک و

آن گــذرگـــاه تـنــگ و بــاریــک و

نــانجـیــبـی که گشــت نزدیک و

دست سنگین و چهره…ای وایم

ســـرورم دلـبـــرم حـســن مــولا

سایـه ات بـر سرم حـسـن مـولا

سـیــدی بی حـرم حـسـن مـولا

بـــاز مــحـسـن  وایــن تــولایــم

سید محسن حبیب الله پور