ای طشتِ خون

یک لقمه نان و گریه شد امروز چاشتم
چون ابر تیره بارش بی وقفه داشتم

دریا دوات می شد و هفت آسمان ورق
قدری ز شرح داغم اگر می نگاشتم

“لبخند مادرانه”..،من این قاب عکس را
در انتهای کوچه ی غم جا گذاشتم

از پنجه های دُوُّمی بی حیا چرا…
“دیوار کوچه”..،از تو توقع نداشتم

حالا شبیه لاله ی پژمرده پرپر است
یاسی که بین باغچه‌ی خانه کاشتم

ای طشتِ خون تو داد بزن،فاش کن چرا…
چون ابرِ تیره بارش بی وقفه داشتم

بردیا محمدی