جانم حسین(ع)

روی شانه بار سبو می کشم
سر راه میخانه هو می کشم

کمی تربت کربلا دستم است
به یاد حرم باز بو میکشم

شبی خواب دیدم کنار فرات
نماز است و مسّ وضو میکشم

اگرچه ز شش گوشه جامانده ام
ولی مستم و زیر و رو میکشم

سری خانهء فاطمه می زنم
فقط منت لطف او می کشم

شراب طهورای من خانگی است
حسین آمده وقت دیوانگی است

گل پنج تن آخرش شد حسین
سفارش ز پیغمبرش شد حسین

دل مادرش فاطمه آب شد
که جاری ترین کوثرش شد حسین

لب ذوالفقار علی شد دو دم
حسن جلوهء دیگرش شد حسین

چه سرمایه ای دست ما آمده
صدف عالم و گوهرش شد حسین

رسد نوکر او نمازش به عرش
اگر ذکر انگشترش شد حسین

اگرچه فقط دردسر داشتیم
چه رزقی از این سفره برداشتیم

اگر جلوهء او در عالم نبود
میان دل ما خدا هم نبود

نمیشد بگرید برای حسین
اگر ترک اولای آدم نبود

به والله فطرس بدون حسین
دلش پیش آن عرش اعظم نبود

اگر دست من را رها کرده بود
دو دستم به نخهای پرچم نبود

همین زندگانی صفایی نداشت
اگر شور و حال محرم نبود

تو را دوست دارم عزیزم حسین
بگو جان به پایت بریزم حسین

چرا بین کوی و گذر میروی
غریبانه داری سفر میروی

سرت را تراشیده ای یا که نه؟
به این حج چرا بی خبر میروی

مسیری که دیدم پر از نیزه است
چرا در پی دردسر میروی

لباس نو و کهنه داری ببر
که داری میان خطر میروی

چه انگشتری دست کردی حسین
از این شهر، تحت نظر میروی

هلالم کمی تاب برداشتی
برای علی آب برداشتی؟

رضا دین پرور