جانم رقیه(س)

نیست به عالم مهی مثال رقیه
ماه بُوَد غرق در خیال رقیه

از سر شرمندگی خسوف پذیرفت
دید چو آن ماه بی زوال رقیه

مهر ز شوق رُخش به سجده گه آمد
گفت که صلو علی جمال رقیه

سیده ی کائنات و جمله ملائک
اندکی از رُ تبه و کمال رقیه

مظهر استادگی ست سرو ولیکن
خم شده در مقدم نهال رقیه

دارو ندار حسین و دختر یاس ست
ام ابیهاست این سه سال (ه ) رقیه

مسند اِجلال اوست دوش ابالفضل
چشم جهان خیره بر جلال رقیه

در علی اکبر بُوَد خصال محمد
چون علی اکبر بُوَد خصال رقیه

مهر و مه و اختران ز شوق شب و روز
بوسه زنان گشته بر نعال رقیه

آه از آندم که دید کنج خرابه
عمه قد و قامت هلال رقیه

ارض و سما تیره گشت و عرش بهم ریخت
زجر بهم زد چو اعتدال رقیه

گیسوی او را کشید و چنگ پر از موی
آه چه گویم دگر ز حال رقیه

جای پدر دختری ست کنج خرابه؟
یا که فقط سر شده ست مال رقیه؟

پرده چو بگشود از طبق به اشک دو دیده
گشت روان چشمه ی زلال رقیه

تاب نیاورد و چشم بر روی او بست
دید حسین چون غم و ملال رقیه

بر سر دوش عمو نشستن او بود
آرزوی دیگر محال رقیه

جمله بنت الحسین باب الحوائج
حک شده از نور بر مدال رقیه

جواد کریم زاده