جگرت را سوزاند

آتش زهر تمام جگرت را سوزاند
نا نداری و عطش چشم ترت را سوزاند

کاسه ی آب ز دستت به زمین می افتد
تشنگی شعله شد و بال و پرت را سوزاند

بدنت بی رمق و هی به خودت می پیچی
آه آهت همه ی دور وبرت را سوزاند

میکشی پا به زمین و بدنت سرد شده
سرفه هایت بدن مختصرت را سوزاند

دیدن حال بد و جان‌ به لب آمده ات
به خدا قلب یگانه پسرت را سوزاند

سر تو بر روی دامان پسر… جان‌دادی!
مطمئنم که خودت یاد حسین افتادی

محمدحسن بیات لو