در عالمِ خیال، گرفتم ضریح را
دارالشفای حضرت عیسی مسیح را
پیش حبیب، مَن مَنم از ریشه مِن مِن است
لکنت گرفت، جای زبان فصیح را
ماندم که من کجا و صفای حرم کجا ؟!
اصلا که راه داده به اینجا کَریهْ را !؟
تا آبروی من نرود پیش زائران …
آن «اَظْهَرَ الْجَمیل»، صدا زد «قَبیح» را
دست مرا که بست به شش‌گوشِ خویش، گفت …
من می‌خرم به حُرّ حَرم هر شبیه را
سَر داده‌ام که سَر بشوید از تمام خلق
وقتش رسیده یار شوید این ذبیح را
حالا که حُرّی از حرمم؛ کربلایی‌ام …
کشتم درون خویش، گدایی وقیح را
افسوس، تا کبوتر خوابم پرید، بُرد
رویای سبزِ خوابِ دخیلِ ضریح را
رضا قاسمی