آنان که بحر را به نظر در سبو کنند
آیا شود سبویِ مرا زیر و رو کنند؟
دل را حرارتِ غم ِ تو کم نمیشود
مارا اگر به چشمه ی زمزم فرو کنند
فریادِ أنت ربیَّ الاعلی کنم بلند
در حشر اگر مرا به علی روبه رو کنند
فردا که هر کسی به کَفَش هست نامه ای
مارا به گریه یِ غم تو شستشو کنند
ما طفل ِ خاک باز ِ تو هستیم یا علی
مارا بگو ز خاک نجف جستجو کنند
دامانِ کهنه ی من ِ ژولیده را بگو
با دستهای خسته ی زهرا رفو کنند
عمر ِ گدایی من و سلطانی ات یکیست
آنگونه که خدا و مسلمانی ات یکیست
ای شاهِ تاج دار ِ قریشی حرم تویی
نوروزْ نام توست که عیدِ عجم تویی
سِنِّ تو با خدایِ تو تطبیق داده ایم
آنکس که نیست سابقه اش با عدم تویی
گودال تو رفیع ترین جایِ عالم است
آنکس که زد به قلّه ی عالم علم تویی
سلطانیِ تو بر همه عالم مُسَلَم است
جمله رعیّتیم و فقط محتشم تویی
عالم قلمرو ِ تو و اولاد فاطمه ست
شیری که نیست بیشه یِ او جز کرم تویی
رویِ جهاز ِ اینهمه اُشتُر چه میکنی؟
بر رویِ دستِ بحر ِ تفکر چه میکنی؟
از یک خروش ِ تیغ ِ شه تاجدار ِ ما
حق گفت لافتی پی ِ شرح ِ نگار ِ ما
تاریخ را نبی سر ِ دستش گرفته است
جمع است چون رُسُل همه در رویِ یار ِ ما
من که صمد پرستم و ذکرم صنم صنم
شادم بُتی چنان تو بُوَد کردگار ِ ما
عالم مجالِ جلوه یِ یک نوکر تو نیست
باشد به حشر جلوه یِ دُلدُل سوار ِ ما
غالب ترین اسد که شناسم تویی علی
ای نعره ی برائتِ تو راهکار ِ ما
خلاقیّ و به جایِ خدا تکیه داده ای
هم کعبه ساز و کعبه و هم کعبه زاده ای
یا قاهرَ الْعَدُوْ که به جولان نشسته ای
یا والیَ الْوَلی که به احسان نشسته ای
چوپانِ مکه را به ظهور ایستاده ای
با انبیا اگر چه تو پنهان نشسته ای
گویند گفته ای که بهین روز ِ تو بُوَد
امروز که به مَسنَدِ سلطان نشسته ای
خیبر کَنی که حمل ِ قشون میکند تویی
تو فوق شأن آدم و انسان نشسته ای
قرآن چو گفت:حق سر ِ عرش است از تو گفت
رحمانی و به مَسنَدِ رحمان نشسته ای
یا غافِرَ الذُنوبْ تَعالَیتُ یا علی
یا مظهر العجائب و یا مرتضی علی
ای منبر تو دستِ رسولِ خدا علی
ای بر فراز ِ دستِ شه انّما علی
تو پیش ِ آب تشنه یِ ارشادِ مردمی
جانها فدایِ این همه مِهر ِ تو یا علی
جایی دگر علیِّ دگر تشنه کام ماند
بر رویِ دست پادشه کربلا علی
میخواست تا که مایه یِ ارشاد دین شود
نور گلو عیان شد از آن با وفا علی
بیچاره شد ربابِ دل آشفته یِ حسین
تا دید آن عزیز ِ به خون خفته یِ حسین
شاعر ؟؟؟