شعر شهادت حضرت زهرا (س)
روزگار بی وفا
آی چه روزگار بی وفائیه
مردمش یه لحظه تغییر میکنن
مزد پیغمبرو اینجوری میدن
با کتک دخترش و پیر میکنن
آی چه روزگار بی وفائیه
همسرم رو یه دل سیر میزدن
شالمو گرفت بگه عاشقمه
اون و با غلاف شمشیر میزدن
آی چه روزگار بی وفائیه
نفسم پناهمو خیلی زدن
غیرتی ها ، علی واستون بگه
زن پا به ماهمو خیلی زدن
آخری ها توی خونه ی علی
خیلی سخت گذشته واسه فاطمه
کاشکی من میمردم و نمی دیدم
زخمارو زیر لباس فاطمه
بی خبر بودم از این جراحتا
دنده هاش شکسته بود ، بهم نگفت
اینقدر فکر دل منو میکرد
چیزی از روی کبود بهم نگفت
فاطمه م چشماشو وا نمی کنه
من باید رخت عزا به تن کنم
برکت خونه ی من داره میره
چجوری این بدن و کفن کنم؟
مرتضی عابدینی