سلام بر حسین(ع)

ای سر ، سر بریده ی بر نیزه ها سوار
خورشید گونه برده سران را به یک مدار

از خون تو به سر زده تا عرش هر چه هست
حتی خدا به داغ تو گردیده سوگوار

قاسم نیابتی است حسن را به روی نی
با این حساب عرش گرفته دو گوشوار

جای خلیل در دل آتش تو سوختی
رفتی به جای عیسی مریم به روی دار

داوود نوحه ای است پر از شور ماتمت
بر مجمر عزای تو یحیی سپند وار

حزقیل و نوح و آدم و ادریس در غمت
زنجیر از یمین زده و لطمه از یسار

گاهی کشیده در دل گودال و گه به نی
یک لحظه کم نمی‌شود از هیئتت وقار

بالا تر از سپاه عدو میروی که باز
عزم ظفر نموده رکاب تو ای سوار

ای سر که فائق آمده بر مجلس شراب
ای نفس مطمئنه ی پیروز بر قمار

ای سر تویی حقیقت دریا و میشوند
سر های قدسیان همه دورت حباب وار

ای لب ، لب تکیده ی در عین حال تر
دریا اسیر حسرتت ای لعل آبدار

قد میکشند و باز به اوجت نمی‌رسند
آخر توجهی به تموج در این بحار

بشکسته از ترک ترکت پهنه ی کویر
هفت آسمان به پای تو افتاده شرمسار

رنگی نداشته است برایت حنای دهر
رویش سفید میشود از سرخی ات انار

سنگ است و بوسه گاه نبی وای با چه دل؟؟؟
پیچیده دور لاله ات ای لب چگونه خار؟؟؟

ای زلف ، زلف خاکی آشفته از هجوم
روشن ترین سیاهی افتاده در غبار

قابل نبوده دست خبیثش ولی ز تو
در چنگ شمر رفته به غارت یکی دو تار

دشمن تلاش کرده بیفتد علم ولی
این زلف بی قرار مگر میشود مهار؟؟؟

سر میبرند از بدن کفر و ظلم و شرک
در وحدتند پیچ تو با تیغ ذوالفقار

با اینکه نازل است چنان برگ در خزان
صاعد شد از شکوفه ی سرخ تو صد بهار

گفتم به رنگ سرخ و سیاه و سپید تو
سبحانه کما خلق اللیل و النهار

با اینکه کم شده است به گودال قتلگاه
اما سپاه مقتدرت هست بی شمار

ای چشم ، چشم خون شده از گریه های داغ
خون گریه میکنم به نگاه تو زار زار

ای چشم ، چشم ما همه جا رفته است باز
هرگز ندیده است چنان نقش تو نگار

ما را نگاه کن ز بلندای نیزه ات
ما را به جز نگاه تو با دیگران چه کار؟؟؟

عمری گذشته بر من و یک عمر بوده ام
بی تاب روی ماه تو هر سال آزگار

مژگان تو کشیده به ما تیر بی درنگ
از ابروی کمان زده بیرون پی شکار

قابل بدان و صید کن از دشت مرحمت
سودی اگرچه نیست در این وحشی نزار

آیات کهف خواندن تو بی دلیل نیست
القصه من سگم بده جایم همین کنار

آرام میشود دل ما بعد دفن نیز
با یک نگاه منت تو بر سر مزار

یک شب بیا به دیدن ما ، در عزای تو
شب‌های بی قراری ما بوده بر قرار

ما را چه طاقتی است که دنبال نظره ایم
خورشید در مقابل تو میشود بخار

عزت ببین که بی خبرند از هم آن دو چشم
در صورت تو گر چه که هستند همجوار

با اینکه بین ارض و سما دود دیده ای
از دودمان ظلم درآورده ای دمار

عالم سیاه باد که از شدت عطش
دیده است دشت ماریه را مردم تو تار

وقتی نداشت ساغری از آب در کفش
ابر است در تمامی عمر از غمت خمار

اشک کسی به اشک تو هرگز نمی‌رسد
ای چشم خون گرفته به داغ خودت ببار

پیشانی شکسته ات از سنگهای سخت
آیینه ای است آینه ی ذات کردگار

بختت بلند بود و حسودان بد نظر
همراه سنگ چشم زدندت به کارزار

تعداد زخم های تو از دست رفته است
خون گریه میکنند به داغ تو هر هزار

ای سر سر بریده کجا مانده پیکرت
افتاده در میانه ی گودال آشکار

گل بود حنجر تو گلابش گرفته شد
از ضربه های خنجر و از آفتاب حار

در کربلا گرفته تن تو هزار زخم
ای کاش در غم تو بمیرم هزار بار

گودال قتلگاه تو از جبر سر برید
بی چاره در مقابل خون تو اختیار

مشمول رحمت است به بزم عزای تو
وقتی به آب میزند این چشم بی گدار

اجداد ما همیشه به دنبال ماتمت
بودند و بوده ایم از اول از این تبار

امروز کوچه های عزای تو میشویم
فردا ترحمی به رفیقان هم قطار

در روز حشر اگر کرم تو اجازه داد
بگذار تا مرا بکشندم به سوی نار

دستی بزن به شانه ما روز واپسین
زیرا کشیده زیر علم بار افتخار

گردن به تیغه ی علم تو نهاده ایم
جانم فدای این علم و اینچنین شعار

جایی نبوده بهتر از آن گوشه ی شریف
تا چشم تو ز دست همه میکنم فرار

احوالی از گدای سر کوچه هم بپرس
هر شب که آمدی به تفقد در این دیار

بگذار چشمم از قدمت محترم شود
این فخر را به من بده بر خود بگیر عار

پرسند اگر زمن که چه داری در عالمین
سر تا قدم دهن شده گویم که یار یار

خونی است در جگر همه دارایی ام حسین
نا قابل است و پای تواش میکنم نثار

بگذار بی قرار تو باشم الی الابد
بگذار تا بمانت ای مهربان دچار

جان را بگیر و روی مگردان ز ما حسین
در حق عاشقان خود این را روا مدار

از روزگار سفله نداریم حسرتی
هر کس رسیده کرببلا هست کامکار

پرچم که نیست خون تو بالای گنبد است
بی طاقت است راه کسی را به انتظار …

محمد علی بقایی