شعر مدح امام حسن (ع)

خدا به طالع تان مُهر پادشاهی زد
به سینه ی اَحدی دستِ رد نخواهی زد

گدا ز کوی تو هرگز نرفته ناراضی
عزیزفاطمه! ازبس که دست و دلبازی
مدینه شاهد حرفم, فقیر سرگشته
همیشه دستِ پُر از محضر تو برگشته

به لطف خنده تان شامِ غم سحر گردد
نشد که سائل تان ناامید بر گردد

در آسمان سخاوت یگانه خورشیدی
تمام زندگیت را سه بار بخشیدی

خدا به شهدِ لبت مزه ی رطب داده
کریم آل محمد تو را لقب داده

تبسم نمکینت چه قدر شیرین است!
دوایِ درد یتیم و اسیر و مسکین است

خوشا به حالِ فقیری که چون شما دارد
در این حرم چقدر او بروبیا دارد!

به هر مسافر بی سرِ پناه جا دادی
به دستِ عاطفه, حتی به سگ غذا دادی

گره گشایی ات از کار خَلق, ارث علی ست
مقام اولیِ جود و بخششت ازلی ست

به حجِ خانه ی دلبر چه ساده می رفتی!
همه سواره, ولی تو پیاده می رفتی

شما ز بس که کریم و گره گشا بودی
دلِ کویر به فکرِ پیاده ها بودی

چه قدر مثلِ علی از زمانه رنجیدی
سلام داده, جواب سلام نشنیدی

امامِ برهه ی تزویرهای بسیاری
به وقت رفتن مسجد زره به تن داری

امام رأفتِ دورانِ بی مرامی ها
نشسته ای سرِ یک سفره با جزامی ها

خیال کن که منم یک جزامی ام آقا!
نیازمندِ نگاه و سلامی ام آقا

قسم به حُرمت این ماهِ حق نگاهی کن
به دستِ خالی این مستحق نگاهی کن

بگیر دستِ مرا دست بسته ام آقا
ضرر زدم به خودم, ورشکسته ام آقا

کریم شهر مدینه, برس به فریادم
به جانِ مادرت آقا, غریب افتادم

خودت غریبی و با دردم آشنا هستی
رفیقِ واقعیِ روزهای بی دستی

دل از حسابِ قنوت تو سود می گیرد
دعایِ دست رحیمت چه زود می گیرد!

برای مدح تو گویند شعر احساسی
به واژه هایِ در و میخ و کوچه حساسی

چه شد غرور تو آقا شکست در کوچه؟
بگیر دستِ مرا با خودت ببر کوچه

چه شد؟که بغضِ گلوگیر گوشه گیرت کرد
کدام حادثه این گونه زود پیرت کرد!

وحید قاسمی