کاروانی پر از نور
میرسد ناله و آه از طرف عرش خدا
شد حسینیه گریه همه ارض و سما
همه ی عالمیان غرق غم وشور و عزا
روضه خوان فاطمه وگریه کنش عالم ها
که رسید است حسین بن علی کرببلا
کاروانی که پر از نور خداوند جلی است
کاروانی که پر از جلوه عشق ازلی است
پیش درگاه خدا قافله بی مثلی است
کاروانی که پر از فاطمه چند علی است
چشم بد دور که این قافله باشد بر پا
لحظه ای گشت که افتاد زمان از حرکت
قبل هر کار همه هاشمیان با سرعت
می چکید از عرق روی جبین ها غیرت
جمع گشتند همه دور خدای عصمت
که نبیند نظری سایه ای از زینب را
روضه خوان ونگران است و پریشان زینب
از غم کرببلا بی سر و سامان زینب
پای ارباب شده دست به دامان زینب
ترس دارد که به لبهاش رسد جان زینب
از برادر بشود آه در این دشت جدا
یک به یک خیمه به خیمه همگی گشت بنا
چادر فاطمیون مرکز این چادر ها
جراتی نیست به چشمی که بچر خد اینجا
تا نگهبان همه اهل حرم شد سقا
وای از روز دهم غارت و بی رحمی ها
خیمه اکبر لیلا چه تماشا دارد
این پسر ارثیه از کوثر و طاها دارد
مثل عباس علی قامت طوبا دارد
لافتی گر که به شانش برسد جا دارد
کاش جسمش نشود پخش میان صحرا
فرق دارد حرمی با همه چادر ها
خیمه نجمه پر از نقل نبات است و قبا
رخت اورده که داماد کند قاسم را
شب عقدش به سرش نقل بپاشد اما
سنگ شد نقل سرش سرخی خون گشت حنا
مادری بین حرم نغمه لالایی خواند
آب اندازه کافی به عزیزش نو شاند
بین اغوش خودش گل پسرش را خواباند
تا دم صبح علی در بغل مادر ماند
نخورد غصه که این قافله دارد سقا
تخت شاهی رقیه است سر دوش عمو
مثل زهراست همه هیبت او موی به مو
شکرچون فاطمه او نیست شکسته پهلو
یا ندارد ردی از سیلی و از هاله به رو
کاش از ناقه نیفتد شب تاریک خدا
موسی علیمرادی