نوبت عشق است

نوبت عشق است عشقم با حسن
سفره را وا کرده این شبها حسن

صبر او رزم‌ است گرچه بی صداست
صلح او روح قیام کربلاست

ساختن با سوختن یک جوهر است
خون این دل مثل خون حنجر است

هرکه مجنون حسین و کربلاست
مطمئنا زیر دین‌ مجتبی است

با اجازه از علی آن صف شکن
مینویسم لافتی الاحسن

نامه داد و شاه را امداد کرد
مذهب  ما را حسن آباد کرد

غربت او سِری از اسرار اوست
این شلوغی حرم ها کار اوست!

امشب اما تا مدینه راهیم
الله الله امشب عبداللهیم

کیست عبدالله عشق پنج تن
حضرت باب الحسین باب الحسن

یازده ساله ولی شیر نر است
این نواده مثل جدش حیدر است

عابد شب زنده دار هرشب است
از محافظ های عمه زینب است

نوجوانی ابالفضل است این؟
یا به بدر آمد امیرالمومنین؟

در رگش خون حسن جاری شده
جان به قربانش چه کراری شده

هست این شاخ نبات پنج تن
نذر عاشورای بابایش حسن

ظهر شد دلهای عالم در تب است
دست عبدالله دست زینب است

یارب عاشوراست یا که محشر است
یا حسن دستش به دست مادر است

دونفر بالای تل باحال زار
بی کسی تشنه میان کارزار

دید از بالا که بلوا ساختند
با سر آقا را زمین انداختند

گرگ ها خون عمو  را میخورند
نیزه ها دائم به یک جا میخوردند

اب میخواهد سنانش میدهند
با نوک نیزه تکانش‌ میدهند

نیزه بر کتف عمو میخورد و بعد
زخم ها روی گلو میخورد بعد

بر تن خون خدا پا میکشند
 مست های موی عمو را میکشند

آیه میخوانند و سنگش میزنند
به دلش با خنده آتش میزدند

پیش خشکی لبان شاه دین
آب هارا شمر میریزد زمین

هرچه را دارد به دعوا میبرند
دزدها پیراهنش را میبرند

روح قرآن زیر پا افتاده ست
روی سینه شمر هم آمادست

حنجر است و حنجر است و حنجر است
خنجر است و خنجر است و خنجر است

دید عبدالله عمو را داد زد
زیر لب میگفت یا زهرا مدد

ای عمو تنها نمان بین سپاه
مجتبی دارد می آید قتلگاه

یازده سال است دنیای منی
جای بابایم تو بابای منی

گرچه شمشیری ندارد نوکرت
دست دارم میدهم پای سرت

کاش زخم من مداوایت کند
تیر روی سینه ات جایم کند

غم مخور جانا فدایت میشوم
من بقیع کربلایت میشوم

سید پوریا هاشمی