وای مادر

کار زار بین کوچه کار ما را زار کرد
حال گل را زار کرد و کوچه را گلزار کرد

دیده شیر خدا را دور دید و شیر شد
آن که روز مادرم را همچو شام تار کرد

داشت مادر حرف می زد بی حیا مهلت نداد
ناشنیده وحی را با سیلی اش انکار کرد

مادر نازک تر ازبرگ گل مارا زدند
سنگ می داند چه با آیینه رخسار کرد

نیمی از گلبرگ او پژمرد از سیلی خصم
نیم دیگر را چو لاله ضربه دیوار کرد

او رشیده بود آه افتاد و آن افتادنش
زخم هایی را به زخم کهنه اش تکرار کرد

شکر من بودم عصای مادرم در کوچه ها
بعد ازآن ظلمی که در کوچه بر او اغیار کرد

وای اما از رقیه در شب تاریک دشت
خواب بود و زجر او را بی هوا بیدار کرد

هیچ کس در آن سیاهی های شب یارش نشد
زیر دست پای زجر او مرگ را دیدار کرد

قد او تا زانوان زجر هم حتی نبود
بی حیا اما برای زجر او اصرار کرد

موسی علیمرادی