یا الله

رسم است کسی رخت اگر بست ز دنیا
از خاک سفر کرد سوی عالم بالا …

تا درد نگیرد دل طفلان عزیزش
از خانه ی او جمع کنند البسه اش را

مقصود، از این کار فراموشی داغ است
تا گل نکند ، خاطره های متوفی …

بردند …. ولی علت رنجیدن زینب
مویی ست که جامانده روی شانه زهرا

در کرببلا رسم ولی جور دگر بود
می شد بدنی دستخوش غارت اعدا …

بردند هرآنچه به تنش بود به غارت
یک قوم نهادند پی اش پای به صحرا

بانوی علی خصلت منت نکشیده
افتاد سر کهنه لباسی به تمنا …

ای کاش کنون که شده صد پاره تن او
بر اهل و عیالش برسد پیرهن او..

ناصر دودانگه