یا زینب(س)

ایزد زُلال دیده ی تر آفریده است
بُنیان گذار اشک سحر آفریده است
یک قبله ای برای بشر آفریده است
این کعبه را شبیه پدر آفریده است

تو انعکاس چشمه ی نورِ پیمبری
آئینه ی تمام قدِ شیر خیبری

شب پُشت کوه روشنِ مشرق نزول کرد
خورشید از آسمان طلبش را وصول کرد
نور خدا به قالب یک زن حلول کرد
دنیا دوباره بار امانت قبول کرد…

…تا که تو روی فرش زمین پا گذاشتی
پا روی دیدگان تر ما گذاشتی

ما با گدایی در تو خو گرفته ایم
از چشمه های کوثر تو جو گرفته ایم
از هرکسی به غیر شما رو گرفته ایم
با ذکر نامِ تو دمِ “یا هو” گرفته ایم

آیات مستجاب دعا نام زینب است
ذکر علی علیِ خدا نام زینب است

ما را گدای سیّده زینب نوشته اند
ما را برای سیّده زینب نوشته اند
تحت لوای سیّده زینب نوشته اند
اصلاً فدای سیّده زنیب نوشته اند

پروانه های اهل جنون پرپر تواند
ایل و تبار من همگی نوکر تواند

با تو دمِ حسین لب ما درست شد
ذکر همیشه پُر طرب ما درست شد
باران اشک نیمه شب ما درست شد
با نوکریمان لقب ما درست شد

بانو برای ما نم چشم تری بس است
بانو برای ما لقب نوکری بس است

ای مُحکمات سوره ی مادر..،مدد بده
ای سومین تلألو کوثر..،مدد بده
ای دلخوشی فاتح خیبر..،مدد بده
ای ذوالفقار حضرت حیدر..،مدد بده

بانو!مدد بده که خریدار غم شوم
در این مسیر عشق شهید حرم شوم

ما را جنون سوریه عاقل نموده است
محکومِ حُکمِ محکمه یِ دل نموده است
از این جهان شبزده غافل نموده است
پُشت درِ حریم تو سائل نموده است

ما را غلام حلقه به گوشِ خودت بخوان
ما را مدافعان حریم خودت بدان

دریای علم،سمت وجودت گُسیل شد
یک قطره از علوم تو صد سلسبیل شد
جهل از وقار علمِ تو بانو،ذلیل شد
شاگرد ابتدائیتان،جبرئیل شد

سرمشق خضر و حضرت عیسی تو بوده ای
آموزگار عالم بالا تو بوده ای

دنیا سیاه می شود از دودِ آه تو
صد مرده زنده می شود از یک نگاه تو
راه خدایِ عَزَّوَجَل است راه تو
پشت و پناه هردو جهان شد پناه تو

عالم فدای آنکه پناه تو می شود
شب ها چراغ روشن راه تو می شود

گل های سرخ باغچه ی عشق چیدنی است
تصویر باغ سبز بهاری کشیدنی است
این حالت جنون ملائک چه دیدنی است
ذکر حسین جان تو از بس شنیدنی است

هفت آسمان به خاطر ذکرت سکوت کرد
عشق برادر تو به دل ها هُبوط کرد

کم کم شروع تلخ ترین اتفاق شد
کم کم گذشت و نوبت روز فراق شد
در کربلا تنور جدایی که داغ شد
با سینه های ما غمتان هم اتاق شد

آنجا که نیزه بر بدن آسمان نشست
آنجا که خصم روی تن کهکشان نشست

وای از دمی که شاه ز پیکار خسته شد
راه نفس نفس زدنش نیز بسته شد
سرنیزه ها به روی تن او شکسته شد
شیرازه ی کتاب امامت گسسته شد

او را به ضرب نیزه ای از حال بُرده اند
او را کِشان کِشان تهِ گودال برده اند

برگشت سمت خیمه اطفال..،ذوالجناح
جانی نمانده در بدن ناتوان شاه
آه از نگاه مادر پهلو شکسته..،آه
دارد صدای چکمه می آید ز قتلگاه

لعنت به شمر..،سنگ و عصا در تَحَیُّرَند
با خنجری که کُند شده سر نمی بُردند

آتش به جان لانه ی پروانه ها زدند
با تازیانه دخترکی را صدا زدند
با سیلی و لگد همه را بی هوا زدند
پیش نگاه شاه سر از تن جدا زدند

وقتی طنابِ حرمله سهم رباب شد
بالای نیزه ها سرعباس آب شد

دارد کبودی پرتان سنگ می خورد
در کوچه ها به معجرتان سنگ می خورد
از پُشت بام ها سرتان سنگ می خورد
راس علی اصغرتان سنگ می خورد

ای کاشکی بگویم عدو حرف بد نزد
در ازحادم کوچه تو را با لگد نزد

هرگز دلی شبیه دل تو کباب نیست
ولله در عرب،زدن زن ثواب نیست
آهی شبیه آه مُدام رباب نیست
جای مخدّرات که بزم شراب نیست

ناموس شاه بود و نگاه حرامیان
دندان شاه بود و لگدهای خیزران

یک سال و نیم،درهمه جا گریه کرده است
هرشب به یاد خاطره ها گریه کرده است
با یاد زجر کرببلا گریه کرده است
با داغ سیدالشهدا گریه کرده است

وقتش رسیده..،پیرهنش را بیاورید
آن یادگارِ بی کفنش را بیاورید

بردیا محمدی