یا صادق آل عبا

باور نمی کنم که به او هم جفا شده
او که عزیز جان و دل مصطفی شده

او که امام و رهبر و مولای شیعه بود
از چه دلش به غصه و غم مبتلا شده

مذهب به دست او به ثَمر آمده بسی
مکتب به اَمر حضرت نورش بنا شده

چندین هزار مثل ابوحمزه ها فقط
در پای درس معرفت او گدا شده

درس و کتاب و بحث و روایات ما همه
با قالَ صادقش همه جا پُر بها شده

غربت شراره زد به دلِ غم چشیده اش
وقتی مدینه با دل او بی وفا شده

با زهرِ کاری از نفس افتاده، بی قرار
در بین حجره با غم دل آشنا شده

تنها نه زهرِ کاری شده قاتلش ولی
مسمومِ کین شده، غم او مُنتها شده

آتش به خانه آتش زده اَند و، قیامتی
در بینِ خانه و دلِ آقا به پا شده

سجّاده را به وقت نمازش زِ پای او
دشمن کشیده باعث رنج خدا شده

با دستِ بسته از حرمش تا که بُرده‌اند
دلهای زارِ اهل حرم در نوا شده

پای برهنه، پیر زمانه، کشان کشان
عالَم نَدیده در به درِ کوچه ها شده

یادِ علی غمِ دل و، با یادِ فاطمه
زخم دلش یکی و غم و دو تا شده

در بین کوچه، در پیِ مرکب که می دوید
جانش برای فاطمه آنجا فدا شده

گاهی به یاد حیدر و، گاهی علی الخصوص..
.. با یادِ زینبش دل او کربلا شده

در بین روضه ها، دل آن روضه خوان عجین
با روضه ی حسین و تن و بوریا شده

شکر خدا که پیکرش آخر کفن شده
کِی دیگر او سرش به روی نیزه ها شده

تنها فقط شبیه حسینش بقیع اوست
چند مرتبه خراب و، یَمِ غصه ها شده

 مجتبی دسترنج ملتمس