شعر مدح و مناجات اميرالمومنين (ع)

گفتم : «علی مدد» , قلمم ذوالفقار شد
مضمون اسیر لشکر زلف نگار شد

حرف از نجف که شد , دلِ پیمانه ام گرفت
آهی کشید و … قافیه دیدم «خمار» شد

مشهد نجف , مدینه نجف , کربلا نجف
مکه نجف , دمشق نجف , سامرا نجف

هفت آسمان نجف شده عالم نجف شده است
زیباترین پدیده ی ارض و سما : نجف

میکده پر ز می شده ساقی

من بیچاره پشت در ماندم

بین طعنه… میان زخم زبان…

نامتان را به روی لب خواندم

دارد دلم هوای تو یا مرتضی علی
دنیای من فدای تو یا مرتضی علی
اسلام من تو هستی و این است باورم
دین نیست جز ولای تو یا مرتضی علی

بی تو تاریخ به تاریکیِ شب می ماند

روشنی نقطه بی اصل و نصب می ماند

چشم پوشیدن از نام شما بی خردی ست

بی وجود تو چه فخری به عرب می ماند

بدون مهر علی دین اساس و پایه ندارد

علی صراحت دین است و دین کنایه ندارد

سقوط کرده به گرداب جهل هرکه بگوید:

کتاب روشن حق بر غدیر ایه ندارد

شدم از تو مأجور گفتم علی
زعشق تو باشور گفتم علی

به مُلک سلیمانی ات در نجف
به پای تو چون مور گفتم علی

میکده پر ز می شده ساقی

من بیچاره پشت در ماندم

بین طعنه… میان زخم زبان…

نامتان را به روی لب خواندم

گاه شد مظهر خدا و گاه شد مظهر علی
من علی را در خدا دیدم خدا را در علی
روز اول از خودش یک نور واحد خلق کرد
نیم آن شد مصطفی و نیمه‌ی دیگر علی

هرکس که شد غلام تو با احترام شد
پس خوش بحال آنکه برایت غلام شد

فردا فقیر کوی‌تو آقاست در بهشت
قنبر به لطف نام تو عالی مقام شد

رو زدم باز چون گـدا به علی
تا شود حاجتم روا به علی

چون سپرده ست اختیار مرا
حضرت “واهبُ العَطا”به علی

هرچند که گفته اند مولا به علی
دادند مدال بندگی را به علی
تا هست بفرمان علی ارض و سماء
لاحول ولا قوه الا به علی

امیر فرخنده