هر شب میان هیئت تو فکر می کنم
آقا به صبر و طاقت تو فکر می کنم
ما را شکسته طعنه ی طوفان روزگار
دارم به استقامت تو فکر می کنم
شعر مدح و مناجات امام زمان (عج)
دلم گرفته ز یارم خبر نمی آید
چرا خزان جدایی به سر نمی آید
به راه آمدنت خشک شد دو چشم ترم
چرا مسافر من از سفر نمی آید
کسی که عادتش احسان سجیعه اش کرم است
چرا سراغ من محتضر نمی آید
در این دیار که عشاق تو فراوانند
دگر غلام تو مد نظر نمی آید
چه در زمان فراق , چه از وصال از ما
به غیر نوکریت بیشتر نمی آید
شاعر؟؟؟
بی جهت منتظرم , مطمئناً اینجایی
ما کنار تو نه , انگار تو پیش مایی
آنکه بیناست به دنبال شما می گردد
از خدا حاجت کور است فقط بینایی
وقتی که تو نیستی سراسر سردیم
پاییز و بهار ,وجودت زردیم
ای عقربه ها!باِیستید او چون نیست
از دَق دَقِ این دقیقه ها دِق کردیم
آه آقا !ببین ستاره شدم
از غم و زخم,استعاره شدم
بس که تیر از مژه زدی بر من
مثل شعرم چهارپاره شدم
تا کی اینگونه بماند دل ما آقاجان؟
-عاشق و فارق و درگیر و جدا-آقا جان!
بی سبب نیست اگر فصله ها کم نشدند!
صاف و صادق نشده سینه ی ما آقاجان
شاید او آمده و بار دگر برگشته
وای بر حال من و تو که اگر بر گشته
نصف یک روز در این شهر اقامت کرده
سر شب آمده و وقت سحر برگشته
آقـا سـلام, خستـه نبـاشـی بـیـا که من
اینجـا در انتـظـار تو هستم چرا که من
غرق گنـاه هستـم و محتـاج یـک نـگـاه
امشب دعا بکن تـو بخـواه از خـدا که من
عیب از کجاست؟ غیبت او بی‌دلیل نیست
چون ذاتا آفتاب , به مردم بخیل نیست
ما فرع خاک پای تو هستیم , ای حبیب!
خاکی که سر به سجده نیارد , اصیل نیست
کی قصد شروع می کنی آقاجان
درکعبه رکوع می کنی آقاجان
دنیاشب تاریک ستم ها شده است
این جمعه طلوع می کنی آقاجان
مریم حقیقت
روزی که خاک صحن رضا آفریده شد
مهر سجود اهل سما آفریده شد
خورشید از درون ضریحش طلوع کرد
تا گنبدش رسید و طلا آفریده شد
هم وعده سر قرار دادیم آقا
هم نامه که بی شمار دادیم آقا
گفتیم بیا و خودمان در رفتیم
یک عمر فقط شعار دادیم آقا
سجاد حقیقت شناس