امشب که خدا با تو نمایان شده آقا
انگار دلم تازه مسلمان شده آقا
از یاد بَرَد نامِ بهشتِ اَبَدی را
هرکس که دِلَش اهلِ خراسان شده آقا
هرکس که رسیده است به جایی و مقامی
از خاکِ درِ خانه‌یِ سلطان شده آقا
باید بنویسند که گنجینه‌یِ عرشیم
در سینه‌ی ماعشقِ تو پنهان شده آقا
فهمیده‌ام از هِیمَنه‌یِ نورِ حضورت
با دیدنِ تو فاطمه خندان شده آقا
من را بِبَر از خانه به میخانه , تَرَم کن
دستی سرِ گیسو زده دیوانه ترم کن
لبخند بزن تا که ببینند رضا را
آیاتِ جَمالی و جَلالیِ خدا را
لبخند بزن تا که بِبینَند حُسینی
تا با تو حَسَن جِلوه کُنَد اَرض و سَما را
لبخند بزن تا همه در کیشِ تو آیند
تا شهر حُسینیه کُنَد صومِعه‌ها را
باید که شبِ آمدنت باز بگویند
تقوایِ تو را , زُهدِ تو را , شوقِ دعا را
بوی تو زِ پیراهنِ یوسف گذری کرد
بخشید به چشمِ ترِ یعقوب شفا را
ای آب و هوای دل من با حرمت گرم
ای نازِ نفسهای خداوند دَمَت گرم
شیرین تر از این شیوه‌ی غارتگری‌ات نیست
فریاد که دِلخواه تَر از دلبری‌ات نیست
یک عمر هلاکِ تو و این جذبه‌ی عشقیم
خاکِ تو سَرَم باد که چون سَروَری‌ات نیست
حتما به علی رفته‌ای اینقدر شگفتی
کَس نیست , گرفتارِ دَمِ حیدری‌ات نیست
ای معجزه‌ی دامنِ زهرا زِ نگاهت
پیداست دِلی همچو دلِ مادری‌ات نیست
هنگام حدیث است بخوان سلسلهالعشق
تا خلق نویسند : تکی , دیگری‌ات نیست
من آمده‌ام سُجده کنم اوج بگیرم
گفتند که جانبخش تر از پادَری‌ات نیست
صد شکر خدا صحنِ گوهرشاد به ما داد
ما بی کَس و او پنجره فولاد به ما داد
سوگند سَرِ کعبه به دامانِ تو باشد
صد چِله دلِ قبله چراغان تو باشد
من بچه‌ی آهویم و دنبالِ تو هستم
آقا به دلم حق بده حیرانِ تو باشد
این خِطه اگر سبز و بلند است و خدایی
اصلا نه عجیب است که ایرانِ تو باشد
جبریل اگر بال و پَرش سایه‌ی عرش است
بر رویِ سَرَش سایه‌یِ ایوانِ تو باشد
بیچاره بهشت است که هر شامِ تولد
حیرانِ چراغانِ خیابانِ تو باشد
امشب سرِ سال است بده خرجی ما را
ای شاه براتِ بقیع و کرببلا را
ما درد نهانی و تو آن لطف عیانی
ما کمتر از اینیم و تو بالاتر از آنی
بدجور گِره خورده به گیسوی شماییم
ما را زِ سَرَت وا نکنی زود نَرانی
بر فرشِ حرم گرد و غباریم و نشستیم
ما را نَتِکانی , نَتِکانی , نَتِکانی
ما نیز سفارش شده‌ی فاطمه هستیم
خواهی بِکُش اما درِ دیگر نَکِشانی
ما را به نفسهای تو بخشیده خداوند
ما را به سرِ سفره ی غیری نَنشانی
گیسوی من از غصه‌ی‌تان پیر شد آقا
کو کرببلا و نجفم , دیر شد آقا
حسن لطفی