(زبانحال زینب کبری سلام‌الله علیها)
دختراتو به رفتنت مُجاب‌کرد
همون‌طبیبی‌که‌توروجواب‌کرد
بشکنه دست نحس اِبن‌ملجم
که دنیارو؛رو سرِ ماخراب‌کرد
با اینکه سحر وقت خوش راز و نیاز است
دستِ منِ بدْ مَست سوی جام دراز است
غم نيست مرا ساقي اگر مست‌نواز است
(اَلْمِنَّةُ لِلّه كه در ميكده باز است)
افتاده در مسیر تو سرهای بیشمار
پرواز کرده دور تو پرهای بیشمار
از ابتدای‌خلقت عالم نَه قبل از آن
بر ما رسیده از تو خبرهای بیشمار
تو باز مرا خوانده ای امّا نگرانم
از فیض مناجات سحر باز بمانم
من چندصباحی‌ست که در غفلت محضم
بیدار کن ای‌دوست ازاین خواب گِرانم
بايد بنويســد قَـلَـمِ بــاورم از تو
تا رنگ نشيند به تنِ دفترم از تو
تا قـدرت پـرواز بگـيرد پَـرم از تـو
تا حِسّ تَـعلُّق بپـذيرد سرم از تو
دور زمان به نیمه ی شعبان رسیده است
اندوه و درد و غصّه به پایان رسیده است
بر جسم مُرده ی همگان جان رسیده است
از آسمان، خلیفه ی رحمان رسیده است
ناسپاسی ست اگر مایه ی عارش باشیم
بی تفاوت به غم ایل و تبارش باشیم
اُف به دنیا که نشد آینه دارش باشیم
((با کدام آبرویی روز شمارش باشیم))
جهان‌دار و جهان‌بخش و جهان‌آرا علی اکبر
فلک دست و فلک جاه و فلک پیما علی اکبر
زبانها قاصرند از وصف تو آنجا که در مدحت
سروده شعر، علیِ عالیِ اعلا – علی اکبر
سوّمین روزِ ماهِ‌شعبان است
عرش تا فرش نورباران است
روز درماندگی شیطان است
حرف از آمرزشِ گناهان‌است
اي دل زمان هجر به پايان رسيده است
دور وصال حضرت جانان رسيده است
گُل كرده طبع طوطي اشعار من كه باز
فيض جمال گُل به گُلستان رسيده است
محبوب خداوند تبارک و تعالی ست
این مرد که مُزّمّل و مُدّثّر و طاهاست
باید سخنانش به دل و جان بنشیند
این مرد که مشهور به پیغمبر دلهاست
به اذن آن که باشدعقل،همچون عشق حیرانش
ثنا گویم کسی را که خدا باشد ثناخوانش
چسان توصیف مردی را کنم که ایزد منّان
مُقدّر کرده او باشد پدر بر شاه مردانش