رسیده نوبتمان , باید امتحان بدهیم
خدا کند بگذارد خودی نشان بدهیم
رسیده وقت نماز رشادت و مردی
نمی شود که من و تو فقط اذان بدهیم
بخوان برای پدر ای رقیه , قرآنی
که ساده بگذرد این لحظه های طولانی
رقیه جان , بخدا اصغر از توتشنه تر است
تو حال و روز علی را که خوب میدانی
بی جهت منتظرم , مطمئناً اینجایی
ما کنار تو نه , انگار تو پیش مایی
آنکه بیناست به دنبال شما می گردد
از خدا حاجت کور است فقط بینایی
دلم به تاب و تب است و دوباره کرده هوایش
خدا کند که بمیرم میان ماه عزایش
دعای کیست که اکنون , دوباره قسمتمان شد
طعام سفرۀ احسان و باز طعم شفایش
روی نی جلوه ی الله تبسم می کرد
لب خورشید, سوی ماه تبسم می کرد
تا نگاهش به سوی زینب خود می افتاد
گاه گریان شده , ناگاه تبسم می کرد