شاعر نامشخص

هر دم که یاد روی تو ای ماه می کنم
ریزم سرشک و ناله ی جانکاه می کنم

راه گلو گرفته ز اندوه بی حساب
من یک نفس برون به دو صد آه می کنم

غربت کشیده آشنایش فرق دارد
آهش, صدایش, گریه هایش فرق دارد

فهمیده هر کس ذره ای دوری چشیده
هجران زده حال و هوایش فرق دارد

پر از گره شده کارم گره گشا افتاد
علیِ در نجفم بین کربلا افتاد

چه زخمها به تنش بود و باز ناله نکرد
بفکر غربت من بود و بیصدا افتاد

بار ز گنه آورده ام اما به امیدی
من رو زده ام باز خدایا به امیدی

هم مسجد و هم هیئت و هم پای مناجات
مرغ دل من سرزده هر جا به امیدی

در اولین دیدار فکرش را نمی کرد
زهرا شود بیمار؟ فکرش را نمی کرد

حتی خود زهرا که می بیند علی را
با دیدگانی تار فکرش را نمی کرد

عاقبت دردم دوا خواهد گرفت
دست تو دست مرا خواهد گرفت

هر شب “اللهم عجل…” خوانده ام
روزی آخر این دعا خواهد گرفت

پشت در میزدند مادر را
بی خبر میزدند مادر را

یک نفر بود پشت در اما . . .
صد نفر میزدند مادر را

دست بردار از سر این میخ که بی فایدست 

بر نخواهد گشت محسن پس علی جان صبر کن

سلام حضرت باران اجازه می خواهم
و با اجازه تان شعر تازه می خواهم

برای جَلد شدن آب و دانه لازم نیست
برای عشق سرودن بهانه لازم نیست

دل از هوا و هوس ها بریده اند اینان
شراب لم یزلی را چشیده اند اینان

تمام هستی شان را به کف گرفتند و
متاع جنتشان را خریده اند اینان

میشود قافیه هربار,به تکرار على
مینویسد قلمم حیدر کرار على
میدهد دست و قلم شعر گوهربار على
میرسد عاقبت این عشق به اجبار على

همواره در برابر لیلی جنون کم است

شیرین اگر تویی به خدا بیستون کم است

تنها دلیل کثرت شاعر تویی, ولی

هر قدر شعر گفته شده تا کنون, کم است