شاعر نامشخص

مادر چه گویمت که عدو جز جفا نکرد

حق تو را ادا ننمود و چه ها نکرد

مادر به خانه تو عدو از در آمدند

دشمن ز بام آمد و شرم از خدا نکرد

از سوز زهر آب شد از پای تا سرم
با اشک هم قدم شده ساعات آخرم
پا رو به سوی قبله و لب غرق خون شده
دیگر رمق نمانده به اعضای پیکر

آسمان و زمین با زینب

دیده هاشان ز گریه پر خون است

فاطمه دست بر کمر دارد

درد پهلوی او افزون است

چون دگر فریاد طفلان را شنید

از حرم تا قتلِگه فریاد دید

ای خدا زینب از این غم پیر شد 

مو سپید از ماتم آن شیر شد

آقاسبب ساز گدایی احتیاج است

پسدست خالی را عطایی احتیاج است

دادو هوارم از روی بی هم نوایی است

اینبینوا را هم نوایی احتیاج است

امشب همه بر سوزش تن گریه کردند

امشب همه با آه زینب گریه کردند

زینب تو باید زخم چون مادر ببینی

باچادر زهرا سر حیدر ببینی

شکسته بالی و با دخترت سخن گفتی

کمی ز غربت خود را برای من گفتی

چقدر طعنه شنیدی چقدر دم نزدی

چقدر حرف خدا را به مرد و زن گفتی

در دلمآتشی از داغ تو بر پا شده است

بیشتراز سر ِ شب زخم سرت وا شده است

لختهخون بسته ببین چادر مادر امشب

قامتتسرخ شده قامت من تا شده است

ای که ازصورت خونین تو غم ریخته است

با تماشایتو یکباره دلم ریخته است 

چه به روزسر تو آمده آخر بابا

سرت ازضربه شمشیر به هم ریخته است 

گدای کوی شمایم همین مرا کافی است

برای نوکرتان منصب گدا کافی است

همیشه آن چه طلب کرده ام به مندادی

همیشه آن چه به من داده ای شماکافی است

همه یخونِ دلش از جگرش بیرون زد

غم اولحظه ی قتل پسرش بیرون زد 

آن چناننیزه فرو رفت میان تن او

در بدنرفت ولی بیشترش بیرون زد 

ما از ازل به جز تو هوایی نداشتیم

چشم امید جانب جایی نداشتیم

آواره میشدیم در این شهر بی پناه

جایی اگر به زیر کسایی نداشتیم