جانم اسیر باده ماه محرم است
دل آشنا به جاده ماه محرم است
“باز این چه شورش است که در خلق عالم است”…
یک گوشه از اراده ماه محرم است
آماده ام برای دلم غم بیاورید
داغی به وسعت همه عالم بیاورید
با روضه های باز, مرا خون جگر کنید
چند صفحه از کتاب مُقرّم بیاورید
چیزی نمانده تا حرم, آرام خواهرم
گریه مکن برابرم, آرام خواهرم
دلتنگِ روزهای مدینه شدی, ولی
همراه ماست مادرم, آرام خواهرم
خنده و هلهله بر چشمِ تَرم رَحم نکرد
به غریبیِ من و اشکِ حرم رَحم نکرد
هیچ کس حُرمتِ این مویِ سفیدم نگرفت
نفسی بر من و سوزِ جگرم رَحم نکرد
قرارشد بروی با شتاب برگرد
قرار بود که با مشک آب برگردی
شبیه رود به صحرا زدی عمو جانم
نبینم اینکه شبیه سراب برگردی
زینب چو دید کرب و بلا را دلش گرفت
بانویمان به وسعت دنیا دلش گرفت
حسی غریب در دل او جا گرفت بود
آهی کشید و بعد همانجا دلش گرفت
عکسی از چهره ی زهراست جمالت زینب
مَثَل هیبت دریاست جلالت زینب
تو چه کردی که به فردا همه زن های بهشت
غبطه دارند به سر حدّ کمالت زینب
آفتابم سوز در نام و نشانم ریختند
پر خروشم از کران تا بیکرانم ریختند
مستم از پیمانه و پیمان دوران الست
جرعه ای قالوا بلی را در بیانم ریختند
به نام آب, به نام فرات نام شما
من آفریده شدم که کنم سلام شما
نوشته‌اند به روی جبین ما دو نفر
شما غلام حسین و منم غلام شما
غم به من چیره شد و تیره جهان در نظرم
خیز و کن یاری ام ای چشم و چراغم پسرم
تا صدای تو شنیدم ز رخم رنگ پرید
خبرم داد صدایت که چه آمد به سرم
بریز در دل من هر چه داری از غربت
کجاست مأمن غم های کاریت؟… این جا !
تمام عمر غمت را کشیده‌ام بر دوش
چرا کنون نکنم غم گساریت این جا
اگر که دلخوشی عمه را نیاوردی
بگو برادر من را چرا نیاوردی؟
به وقت غارت خیمه عروسکم گم شد
عروسک من غمدیده را نیاوردی؟