جان به لب آمد از این بخت سیاه
با دل ریش بسازی بد نیست
نفسی چشم به راهت را هم
محرم خویش بسازی بد نیست
شعر محرم و صفر
اسرار نهان را سر بازار کشیدند
آتش به دل عترت اطهار کشیدند
دروازه ساعات که در شأن حرم نیست
ناموس خدا را سوی انظار کشیدند
بـر پــای نـیــزه خـواهــرت گریــه کـنـــان است
از ایــن سبــب مـاتــم بـه اهــل آسمــان است
بـــاران خـــون مــی بــــارد از بـــالای نـــیـــــزه
گـهگــاه رگ هــای بـریـــده خــون چکــان است
اینان که سنگ سوی تو پرتاب می کنند
بی حرمتی به آینه را باب می کنند
درقتلگاه,آن جگر تشنه ی تو را
بامشک های آب خنک,آب می کنند
بوی بهشت می وزد از داخل تنور
موسی گمان کنم که رسیده به کوه طور
شبنم کنار ساحل آتش چه می کند؟
این سیب سرخ داخل آتش چه می کند؟
خواستم گریه, ولیکن گلویم بغض گرفت
مثل من دختر تو روبرویم بغض گرفت
نیزه ای که به تَنت خورد و زمین گیرت کرد
بعد هر بار که آمد به سویم, بغض گرفت
می گوید از حکایت بازار رفتنش
از کربلا بدونِ کس و کار رفتنش
می گوید و اشاره به گودال می کند
از تیر و نیزه در بدن یار رفتنش
شامیان خنده به زخم جگر ما نزنید
ساز با ناله ذریه زهرا نزنید
سر مردان خدا را به سر نیزه زدید
مردباشید دگر سنگ به زنها نزنید
دامن زلف تو در دست صبا ا فتاده است
که دلخسته ام اینگونه ز پا افتاده است
گرچه سر نیزه گرفته است سرت را بر سر
پیکرت روی تن خاک رها افتاده است
مثل پیغمبری سر نیزه , وه چه دل می بری سرنیزه
باز هم ازنگات می ترسند , تو خود حیدری سر نیزه
همه جا من سر تو را دیدم , گاه دوری و گاه هم نزدیک
گاه پیش علیِّ اکبر و گاه , در بر اصغری سرنیزه
غریب و خسته ای جان می دهد به گودی گودال
و خواهری که به سر میزند به گودی گودال
چه ازدحام عظیمی گرفته دور و برش را
چه محشری که به پا میشود به گودی گودال
چوب حراج زد به عقیق لب شما
یک ضربه ودو ضربه وباقی ضربه ها….
هرچه گذشت,هیچ کسی مشتری نشد!
بی قیمت است,گوهر گنجینه ی خدا