ابن الرضا

حجره شلوغ است و کسی هم در نمی آید
دیگر تن تو از پس سم بر نمی آید

از جعده بدتر ام فضل است و کنیزانش
از این همه زن ، یک مسلمان در نمی آید
جان کندن ات را ذره ذره دید در حجره
این زن دلش آمد ، دل کافر نمی آید

از تشنگی چشمت سیاهی می رود اما
با کاسهْ آبی ، هیچ کس آخر نمی آید

انقدر بی حالی که در بین مناجاتت
مانده نفس در سینه ، بالاتر نمی آید

مثل حسن زخم از خودی خوردید… با این فرق
شکر خدا بالا سرت خواهر نمی آید

اینها که چیزی نیست ، جای شکر دارد که
اینجا اقلاً ، شمر با خنجر نمی آید

کشتند تشنه لب تو را ، اما همین خوب است
چل نعل تازه روی این پیکر نمی آید

بر روی بام خانه ماندن حکمتی دارد…
پس ساربان دنبال انگشتر نمی آید

کشته شدی اما ، غرورت را کسی نشکست
در این میان حرفی هم از معجر نمی آید

 علیرضا وفایی خیال