امام حسین ع

تو طبیب حاذق و من هم که بیمارم حسین
نسخه ای را مرهمت فرما که تب دارم حسین

الدواء عند الحسین و الشفاء عند الحسین
قاب گشته بین خانه, روی دیوارم حسین

سودش فراوان است و خیرش نیز بسیار است
مهر شما را آنکه با جانش خریدار است

شب تا سحر صدبار خاکستر شدن دارد
یک عمر چون پروانه بودن سخت دشوار است

ای غبار حرمت تاج سر نوکرها
نوکری ات شده تنها هنر نوکرها

بابی انت و امی یا “اباعبدالله “
ب فدایت همه مادر پدر نوکرها

هرجا غم تو هست, بجز غم عزیز نیست
پای غمت خوشی دو عالم عزیز نیست

از اهل روضه های تو حاجت گرفته ایم
گریه کن تو پیش خدا کم عزیز نیست

دلم با کسی جز تو کاری ندارد

نه کاری نه یاری قراری ندارد

نفس در هوای بدون حسین

به هستی من سازگاری ندارد

عاشق فقط به دیده ی گریان دلش خوش است
هجران زده به حال پریشان دلش خوش است

عشق است هرچه را بپسندی برای من
دلداده ات به غربت و هجران دلش خوش است

یعقوب های چشم مرا گریه پیر کرد

عطر حرم رسید و مرا هم اسیر کرد

 بیش از گدا نبودم و اما به لطف تو

رخت غلامی تو مرا هم امیر کرد

بر خاک راه خود نظر کردی طلا شد
در یک بیابان پا نهادی کربلا شد

من یک دقیقه از غم تو گریه کردم
ای شکر حق آن یک دقیقه , “سالها” شد

کاش میشد بنویسند به روی کفنم
یکی از خون جگرانِ شَهِ عریانْ بَدَنم

کاش میشد که در این فیضِ شهادت طلبی
مقتلم سوریه میگشت , بجای وطنم

تا که از جانب تو لن آمد
چقدر خیر سوی من آمد
یاده کرببلایت افتادم…
تا که حرف از خود وطن آمد

در بهاری که هوایت نکنم پاییزم
از سر ِحلقه ی ِگیسوی تو حلق آویزم

سر ِخود را به روی دست گرفتم اما
سر به زیرم من از این پیشکش ناچیزم

میخواستم برای تو باشم ولی نشد
کنج حرم گدای تو باشم ولی نشد

میخواستم که یک شب جمعه به سرزنان
مهمان کربلای تو باشم ولی نشد