شعر روضه

چه می بینم از روی تل یا حسین^(ع)    

بمیرم تو افتاده ای از پا؟! حسین^(ع)    

به بالا و پائین رورد تیغ ها

چرا در همان یک گوله جا؟! حسین^(ع)

امشب فقط مانده برای ما برادر

این دشت فردا می کند غوغا برادر

با من نگو فردا چه خواهد شد که زینب^(س)

می ترسد از غمهای این صحرا برادر

شکر خدا که نوبت ماتم به ما رسید

اذن عزای ماه محرم به ما رسید

شکر خدا که چله نشینی گرفته است

کوبیدن سیاهی و پرچم به ما رسید

پهن شد سفره دل ,بوی خدا آمده است

به تن شاه و گدا رخت عزا آمده است

در و دیوار حسینه چرا گریان است ؟

نکند فاطمه در روضه ما آمده است ؟

دوباره تازه شد آیین غم , بیا و ببین

جهان به سوگ حسین و زمانه چله نشین

نفس نفس غم و ناله, قدم قدم غربت

دوباره ماه محرم, به غم نشسته ترین

آسمان در نظرت تیره شده چون دود است

تشنگی از لب خشکیده ی تو مشهود است

قطعه قطعه شدنت را همگی خندیدند

کوفیان را ز قدیم عاطفه ها کمبود است

 یاسر مسافر

دلم به تاب و تب است و دوباره کرده هوایش

خدا کند که بمیرم میان ماه عزایش

دعای کیست که اکنون , دوباره قسمتمان شد

طعام سفرۀ احسان و باز طعم شفایش

تا میرسی شروع من آغاز میشود

ساز شکسته نفسم ساز میشود

من سازگار حجم حقیر قفس چرا؟

دستی نشان بده,قفسم باز میشود

جان زکف رفته و از دل, نفسی می آید

این نفس هم ,به تمنای کسی می آید

خبر از مرغ دلم نیست ,ولی می شنوم

ناله ی پر اثری کز قفسی می آید

این ناله های غمزده جانسوز و آشناست

این غصه ها پیامد خونهای کربلاست

 از ماجرای عشق, مانده فقط آه و ناله ای

اینجا فقط ,قصه, پر از غصه و بلاست

زمان به وقت محرم غروب عاشورا

صدای هلهله  در دشت آخر غوغا

دوباره باز شده زخم کهنه دردی

دوباره دست پلیدی که سر زد از شورا

اندازه تمام نفسهای خسته ات

مادر به من نفس بده تا نوکری کنم

  علی رضا پورعلی