هرکسی دنبال دنیا رفت عزت را ندید
هرکسی با عشق بد تا کرد جنت را ندید
ساقه های عرش شاهدهای این حرف من اند
چشم هرکس خورد بر نور تو ظلمت را ندید
شعر طلیعه محرم
شعر خود را اگراز شیرهٔ جان آوردیم
تحفه ایی هست که بهرت به زبان آوردیم
هنر از نام تو بوده است اگر در هرجا
مجلسی را به نفس در هیجان آوردیم
ای اهل آسمان و زمین غم شروع شد
ماه عزای عالم و آدم شروع شد
حور و ملک, پری و بشر زار می‌زنند
هنگامه‌ی مصیبت اعظم شروع شد
چون از ازل شده ام سخت مبتلای حسین
من آن خدایْ پرستم , که شد خدای حسین
علَی الصباح قیامت نمیکنم قد راست
اگر که سر بگذارم به خاک پای حسین
زمین انداختم در روضه‌ات بار گناهم را
و شستم با گلابِ چشمِ خود روی سیاهم را
هزار و چارصد سال از تو دور افتاده‌ام؛ اما …
به هیئت می‌شوم سرباز, شاهِ کم سپاهم را
تا که شادی میرود پشت سرش غم میرسد
باز دارد بر مشامم بوی ماتم میرسد
روز و شب دارم همش لحظه شماری میکنم
جان تو خسته شدم پس کی محرم میرسد
دلیل داشت تب و تاب و بیقراری ما
محرم آمد و شد وقت سوگواری ما
برای آخرت ما خدا نگه دارد
در این لباس عزا عکس یادگاری ما
شیرین ترین عصارهٔ غم را بیاورید
اذن از ازل گرفته, عدَم را بیاورید
«باز این چه رستخیر عظیم است» باز هم-
آمد ندا… کتیبهٔ غم را بیاورید
ذکر لب های بیقرار, حسین
تَپِشِ قلب داغدار: حسین
روی دیوار خانه مانده هنوز
عکس صحنت به یادگار, حسین
نفس زدم که بمیرم به پای پرچم تو
زبانزدم به گدایی در محرم تو
دوباره فاطمه آهی کشید و عالم سوخت
سلام بر سر نیزه به موی درهم تو
عرشیان جارو کش مشتاق دربار تواند
سربلندان دو عالم سر به دیوار تواند
مرد و زن پیر و جوان دارند خدمت میکنند
در محرم ها همه مردم پی کار تواند