هرکسی دنبال دنیا رفت عزت را ندید
هرکسی با عشق بد تا کرد جنت را ندید
ساقه های عرش شاهدهای این حرف من اند
چشم هرکس خورد بر نور تو ظلمت را ندید
شعر ولادت اهل بيت (ع)
پنج تن با گل روی تو تماشایی شد
عرش از یمن قدوم تو گل آرایی شد
همه یکجور به فکرند که دورت باشند
سر جُنباندن گهواره چه دعوایی شد
برایآن که بیابیم ما خدایت را
گرفتهایم نشانی ردّ پایت را
برایآن که به سمت خدایشان ببری
گرفتهاند ملائک, نخ عبایت را
هرکس سخن ز رحمت ارباب می کند
تصویری از صفات خدا قاب می کند
کلب سرای او گشتن چیز دیگریست
لطفش وجود سگ را کمیاب می کند
میخورد هرسال این دیوار از شوقش تَرک
کعبه اعجاز علی را جار زد بر اهل شک
سالهای سال کعبه انتظارش میکشید
خاک پایش را کند سرمه به موژه تک به تک
اتفاقی رو به راهم کرده در ماهِ رجب..
فارغ از اندوه و آهم کرده در ماهِ رجب
اندکی مانده که ماهِ آسمان کامل شود
ماهِ کعبه مثلِ ماهم کرده در ماهِ رجب..
سری درآسمانِ هفت وپایی درزمین دارد
علی دست نوازش بر سر دنیا و دین دارد
هزار و چند سالِ نوح، یا ملک سلیمانی
امیر دل نیازی نه به آن و نه به این دارد
نه تنها از ولای او صیانت می کند قرآن
که بدخواهان حیدر را ملامت می کند قرآن
از آن قاری قرآنی که گشته منکر حیدر
قیامت نزد پیغمبر شکایت می کند قرآن
دل نمی ماند به روی دست، بادلدارها
خاصه وقتی که باشد روی لب، اصرارها
باز تحویلم گرفتند و نوشتند عاشقم
باز در آغوش یارم، تازه شد دیدارها
دوباره مطلع این شعر یا علی دارد
ردیف و قافیه ها کار با علی دارد
هزارها گره وا می شود ز کارش زود
هر آنکسی که به لب ذکر یا علی دارد
عاشق آنست که شب تا به سحر می سوزد
فارغ از گفتن اما و اگر می سوزد
بهر خالص شدنش همچو شرر می سوزد
این چنین از قِبَلِ یار جگر می سوزد
سر نَهم برآستانِ پادشاهِ بی بدل
آن ولی الله که باشد دست او اِذن اَجل
گفت تا در وا کنم دیر است، دیوارش شکافت
کعبه از شوقش سه روز او را گرفته در بغل